Το παράπονο κάποιων χριστιανών ως προς την κεντρική εντολή του Χριστού περί της αγάπης στον συνάνθρωπο είναι σαφής και κατανοητή:
«Καλούμαστε να αγαπάμε τον άλλον, τον όποιο συνάνθρωπο, ανιδιοτελώς, αλλά αυτό τελικώς μας κουράζει ψυχικά και μας… αδειάζει. Προσφέρουμε, προσφέρουμε, και τι μένει για μας;»
Πέρα βεβαίως από το γεγονός ότι η τελευταία ερώτηση ακυρώνει την όποια έννοια της αγάπης: στον εαυτό του είναι στραμμένος αυτός που ζητάει τα εαυτού, το όλο σκεπτικό πάσχει, διότι φανερώνει ότι δεν υφίσταται η αληθινή έννοια της αγάπης που ζητάει ο Χριστός. Κουράζεται με την προσφορά ο άνθρωπος που λειτουργεί με εγωιστική… αγάπη! Τι εννοούμε;
Ό,τι ο Κύριος μας έδωσε ως εντολή, κατεξοχήν δε την εντολή της αγάπης ως συγκεφαλαίωσης όλων των αρετών, το συνέδεσε με την αγάπη προς το πρόσωπό Του, αλλά και με την προσφορά του Ίδιου στην ύπαρξη του πιστού Του. Η κάθε εντολή Του δηλαδή συνιστά την προϋπόθεση, σαν να λέμε τη δημιουργία του κατάλληλου εδάφους, προκειμένου να φανεί ο Ίδιος, να στήσει τον θρόνο Του σ’αυτό το έδαφος, να φυτρώσει το άνθος της παρουσίας Του. Διότι ο Κύριος είναι «ὁ ἐν ἁγίοις ἀναπαυόμενος» – δεν μπορεί να βρεθεί σ’ αυτούς που δεν Τον θέλουν και δεν Τον αναζητούν.
Συνεπώς, την ώρα που ο πιστός εκτείνεται εν αγάπη προς τον συνάνθρωπό του, τον όποιο συνάνθρωπο ανεξάρτητα από το τι είναι αυτός και τι κάνει, εκείνην την ώρα ανοίγει τη δική του καρδιά προκειμένου να σκηνώσει σ’ αυτόν ο Κύριος. Δίνει και προσφέρεται στον άλλον και γεμίζει από Θεό, γεμίζει από Θεό γιατί προσφέρεται στον άλλον, που θα πει ότι η αγάπη αυτή, κατά το πρότυπο του Χριστού και με τη βοήθεια ασφαλώς του Ίδιου, ποτέ δεν κουράζει· αντιθέτως, ξεκουράζει γιατί έρχεται – μάλλον ενεργοποιείται αισθητά – Εκείνος που είναι η ανάπαυση του ανθρώπου.
«Όποιος έχει τις εντολές Μου και τις εφαρμόζει, Εκείνος είναι που με αγαπά. Κι αυτός που με αγαπά, θα αγαπηθεί από τον Πατέρα Μου κι εγώ θα τον αγαπήσω και θα του φανερωθώ μέσα Του».
«Όποιος με αγαπά, θα τηρήσει τον λόγο Μου. Και ο Πατέρας Μου θα τον αγαπήσει και θα έρθουμε να κάνουμε μοναστήρι μέσα του». Κι αυτή η ώρα, η κάθε ώρα της εφαρμογής του θελήματος του Θεού, που ‘ναι ώρα χάρης, βιώνεται και ως ώρα χαράς. Γιατί όπου η χάρη του Θεού εκεί και η χαρά του Θεού.
Πρωτ. Γεώργιος Δορμπαράκης
