ΚΑΛΗ Σαρακοστή Κωστή.
-Ωχχχ .Τί θέλεις και μου την θυμίζεις; Άντε πάλι τα ίδια.
Νηστείες , γονυκλισίες, μουρτζουφλιές, κατεβασμένα μούτρα, εγκράτειες, χαλβάδες, μακρές ακολουθίες να σού ρχεται να λυποθυμήσεις…σκέτη κόλαση. Δεν γινότανε να χαμε το ένα μαγικό ρολόι να μας ταξίδευε αμέσως στο Πάσχα;
–Εσύ τα λές αυτά;
-Εμ βαρέθηκα σε φίλε. Άσε που την γυναίκα μου την λένε Σάρα κι’εμένα Κωστή και όλοι μας φωνάζουνε Σαρακοστή. Πόσο ακόμη;
Δεν φτάνει ο προσωπικός σταυρός κι’οι δυσκολίες του κάθε ανθρώπου που θεριεύονται ακόμη περισσότερο στο μυαλό μας, τι τα θέλει η Εκκλησία τώρα και μας φορτώνει και άλλο σταυρό και άλλο αγώνα με τις νηστείες και τις αποχές;
Δεν φτάνει τ’αρρώστου ο πόνος και η ταλαιπωρία, τι τον φορτώνεις και με άλλες πίκρες και στερήσεις;
-Κι’όμως Κωστή αυτό που φαίνεται στον άρρωστο για πικρό και για φαρμάκι είναι το φάρμακο που τον κάμει καλά και τον ανασταίνει.
Δεν μας φορτώνει η Εκκλησία σταυρό, μα ανάσταση. Και χαρά σε όποιον μπορεί να το εννοήσει ετούτο το τρανό μυστικό της χαρμολύπης ή της λυποχαράς .
Ετούτες οι ημέρες δεν είναι θλίψη και άδης μα η χαραυγή της Λαμπρής, το λυκόφως της αναστάσεως κι’ο ήλιος που πολεμά σαράντα ημέρες να ξεπροβάλει από τον ζοφερό ορίζοντα της καρδιάς μας και να σκορπίσει το πασχαλινό του φως.
π. Διονύσιος Ταμπάκης
