Την προηγουμένη Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα μας μίλησε για την έναρξη της δράσεως του Κυρίου στον κόσμο, με την προτροπή Του: «Μετανοείτε, ήγγικε γάρ η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 4, 17). Το δημόσιο έργο του Ιησού Χριστού διήρκησε περίπου 2 έτη, κατά τα οποία συνέβησαν πολλά εξαίσια γεγονότα και πολλές θαυμαστές θεραπείες ως απόδειξη της απείρου θεϊκής Αγάπης προς τον πάσχοντα άνθρωπον.
Advertisements
Έτσι, επληρώθη το ρηθέν δια του Ἡσαΐου του Προφήτου, ο οποίος είπεν: «Αὐτὸς τὰς ἀσθενείας ἡμῶν ἔλαβε καὶ τὰς νόσους ἐβάστασεν». Οι λόγοι αυτοί του Προφήτου, όπως αποδείχθηκε στην πορεία, δεν αφορούσαν τη θεραπεία -υπό του Κυρίου- μόνο των σωματικών ασθενειών αλλά συμπεριελάμβαναν και τις ψυχικές νόσους, που μερικές φορές αποτελούν σοβαρότερην αιτίαν απωλείας του ανθρώπου.
Θα αναρωτηθεί ευλόγως κάποιος, γιατί ο Θεός να επιτρέπει τις δοκιμασίες των δημιουργημάτων Του μέσα από τη φοβερή δοκιμασία της αρρωστείας; Η απάντηση είναι απλή και συνδέεται με το γεγονός της μεταπτωτικής καταστάσεως του ανθρώπου, αφού ως γνωστόν, ο Δημιουργός Πατήρ, όταν εποίησε τον άνθρωπο του χάρισε και την αθανασία… Ωστόσο, στα πλαίσια των συνεπειών του Προπατορικού αμαρτήματος, ο άνθρωπος έγινε φθαρτός και οι ασθένειες, σε συνδυασμό με τον πόνο, ως «καθάρσια» φάρμακα, έρχονται να μαλακώσουν και να θεραπεύσουν την ψυχική νόσο του πάσχοντος, κάνοντάς τον να έλθη σε συναίσθηση της αμαρτωλότητός του και δι’ αυτής να κατανοήση την ανάγκη της επανασυνδέσεώς του με τον Θεόν.
Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή, όπως καταγράφεται υπό του Ευαγγελιστού Λουκά, ο Ιησούς Χριστός τελεί ένα από τα τελευταία σε σειρά θαύματά Του, το οποίο πραγματοποιήθηκε κατά την διάρκεια της ανάβασης Του προς τα Ιεροσόλυμα προ του Πάθους, όπου είχε περάσει από την Σαμάρεια και τη Γαλιλαία. Οι ευεργετηθέντες υπό του Κυρίου, ήσαν 10 λεπροί άνθρωποι, που σύμφωνα με το Νόμο, λόγω της ασθενείας τους, θεωρούνταν μιαροί και ακάθαρτοι, πιθανόν –όπως εσφαλμένα πίστευαν κατά την εποχήν εκείνη- εξαιτίας της τιμωρίας που τους επέβαλε ο Θεός για κάποιαν αμαρτία τους.
Οι τραγικές αυτές φιγούρες, ήσαν αναγκασμένες να ζουν μέσα στην αθλιότητα, απομονωμένες και απόβλητες από την υπόλοιπη κοινωνία. Η φοβερή συμφορά που τους είχε βρει, ο πόνος και η ντροπή που συνόδευε την απεχθή νόσο της λέπρας, τους είχε κάνει να ενωθούν μεταξύ τους -παρά τις οποιεσδήποτε διαφορές τους- με τα δεσμά του κοινού βιώματος. Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από την παρουσία ενός Σαμαρείτη μεταξύ των υπολοίπων που ήσαν Ιουδαίοι, ενώ είναι γνωστό πως μεταξύ των δυο υπήρχε μεγάλη έχθρα. Η δυστυχία, ο κίνδυνος και ο πόνος, αγαπητοί χριστιανοί μου, αποτελούν αιτίαν ενώσεως κι όχι διαιρέσεως για τον άνθρωπον…
Η πληροφορία ότι ο Ιησούς εθεράπευε κάθε ασθένεια, παρά το ότι ζούσαν στην ερημιά, έφθασε και σ’ αυτούς και τους έκανε να πιστέψουν ακράδαντα, ότι θα μπορούσε να προσφέρη και σ’ εκείνους την πολυπόθητη ίαση από την μιαρή λέπρα, που κατέτρωγε τις σάρκες τους. Όταν λοιπόν, ο Κύριος επλησίαζε προς τον τόπο που διέμεναν, αυτοί στάθηκαν εις την απαραίτητη απόσταση που τους είχε ορισθή από το Μωσαϊκό Νόμο και με την απόγνωση να χαρακώνη το σημαδεμένο πρόσωπό τους, αποκαλώντας Τον «επιστάτη» δηλαδή «Διδάσκαλο», εξέπεμπευσαν προς Αυτόν, την δραματικήν έκκληση: «ἐλέησον ἡμᾶς»!!!
Τη σημαντικότητα του προσευχητικού μαθήματος που παρέδωσαν εις την αιωνιότητα, αυτοί οι δυστυχισμένοι άνθρωποι, μπορούμε να την κατανοήσουμε από την μετέπειτα παράδοση της νοεράς προσευχής, η οποία με το πέρασμα του χρόνου έγινε μια «σανίδα σωτηρίας» στα χείλη κάθε χριστιανού, ο οποίος μιμούμενος την ολοζώντανη πίστη εκείνων των απελπισμένων λεπρών, επικαλείται το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ζητώντας την φιλάνθρωπη παρέμβασή Του, δια του Ελέους Του, σε κάθε περίσταση του βίου μας.
Είναι καθήκον, λοιπόν, κάθε πιστού, να εκμεταλλευτή την απεριόριστη αγάπη του Κυρίου -ο οποίος περιθάλπει, χωρίς προσωποληψία, κάθε συντετριμμένη καρδία- και να Τον καλεί με θέρμη και επιμονή στην προσευχή του. Ο Κύριος, που ευαρεστείται να βλέπει τα τέκνα Του να Τον επικαλούνται επιμελώς και χωρίς ραθυμία, όπως και στην περίπτωση των δέκα λεπρών, θα δώσει πλουσίως το Έλεός Του ως ανταμοιβή δια την πίστη των.
Ποια ήταν όμως η συνέχεια του περιστατικού της θαυμαστής θεραπείας;
Ο Ιησούς, εζήτησε όπως είθισται από το Νόμο, να πορευθούν οι ασθενείς εις τους ιερείς, προκειμένου και μέσα από αυτό το γεγονός να μας διδάξη την ταπείνωση και την υπακοή. Οι δέκα λεπροί άνδρες, φανερώνοντας την τελεία πίστη τους, υπάκουσαν εις την εντολή του και κατά την διαδρομή αντιλήφθηκαν περιχαρείς, ότι τα σώματά τους είχαν πλέον καθαρισθεί από τα σημάδια της οδυνηρής νόσου! Η πρώην εξαθλιωμένη ομάδα διαλύθηκε υπό το κράτος του ενθουσιασμού της ιάσεως!
Ένας μόνον από τους εννέα, έμπλεος χαράς, εδόξαζε ακαταπαύστως το όνομα του Θεού καθώς βάδιζε τον δρόμο του γυρισμού προς τον Μέγα Ευεργέτη του… Αντικρίζοντας, την γαλήνια μορφή του Χριστού, που ανέμενε μόνος Του στη μέση του δρόμου, έπεσε πρηνής έμπροσθέν Του και του απέδωσε τιμές και ευχαριστίες φιλώντας Του τα πόδια και φωνάζοντας «Δόξα σοι ο Θέος!».
«Καὶ αὐτὸς ἦν Σαμαρείτης»!..
Ο Κύριος, βλέποντας μόνον αυτόν τον αλλογενή να επιστρέφει και να αποδίδει την ευγνωμοσύνη του στον θεραπευτή του, αναρωτήθηκε φωναχτά: «Οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ; οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ εἰ μὴ ὁ ἀλλογενὴς οὗτος;». Ας, μην πλανώμεθα αδελφοί, ο Θεός δεν έχει ανάγκη από τις ευχαριστίες των ανθρώπων, όμως δικαίως αποδοκιμάζει την αχαριστία. Ο ευγνώμων άνθρωπος επισύρει και ελκύει την ευαρέσκεια και το έλεος του Θεού, κι ως επιπλέον δωρεά, λαμβάνει όχι απλώς την ίαση του σώματος –όπως οι υπόλοιποι εννέα λεπροί- αλλά «ακούει» από τα άγια χείλη του Κυρίου την εξής προτροπή: «ἀναστὰς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε». Επομένως, η σωματική ίαση παρουσιάζεται ελλιπής αν δεν συνδυάζεται με την πνευματική σωτηρία…
Ας προβληματισθούμε, λοιπόν, από το γεγονός του σημερινού Ευαγγελίου κι ας μην επαναπαυόμαστε απλά στο ότι είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί… Καθημερινώς, πολλοί συνάνθρωποί μας, οι οποίοι απέχουν από το τυπικό της Εκκλησίας, αποδίδουν την ευγνωμοσύνη τους εις τον Θεόν εκφράζοντάς την, είτε δοξολογικώς είτε με την φιλάνθρωπον και ελεήμονα συμπεριφορά τους προς τους άλλους. Ας δίδουμε την παρουσία μας έμπροσθεν του Θεού, όπως ο πρώην λεπρός Σαμαρείτης κι όχι την απουσία μας όπως οι υπόλοιποι εννέα. Η ευγνωμοσύνη του ανθρώπου ενώπιον του Δημιουργού Θεού αλλά κατ’ επέκταση και προς τους αδελφούς του, αποτελεί ένα χρέος το οποίο ποτέ δε θα παύσει να υφίσταται γι’ αυτόν που με ιλαρότητα αναγνωρίζει τις μεγάλες δωρέες που του εδόθησαν χωρίς να το αξίζει.
Αμήν.
Α.Τ για το orthodoxia.online
