Newsletter
Μεγάλο πράμα η εχεμύθεια. Προχτές ένας φίλος μου, μου είπε ότι δεν είχε ακούσει ότι υπάρχει καν αυτή τη λέξη: Εχεμύθεια!
– Υπάρχει αυτή η λέξη στο λεξικό;
– Εννοείται! Καλά, σοβαρά τώρα, πρώτη φορά την ακούς; Μα, ελληνική λέξη είναι!
– Ναι. Μου αρέσει πολύ έτσι που την ακούω και μου την εξηγείς. Εχεμύθεια. Αλήθεια, δεν ήξερα ότι υπάρχει αυτή η λέξη.
– Μην ανοίγεσαι στον καθένα. Όλοι είναι καλοί και χρυσοί, μα δεν μπορούν να σηκώσουν μυστικά, να αντέξουν το βάρος αυτού του μοιράσματος, και να είναι εχέμυθοι.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που μόλις νιώσουν λίγη αγάπη, ανοίγονται αμέσως, μιλάνε πολύ εύκολα, μοιράζουν τα μυστικά τους εδώ κι εκεί, χωρίς να σιγουρευτούν για την εχεμύθεια του άλλου.
Και μετά, ο άλλος, μη μπορώντας να κρατήσει το μυστικό σου, το μαρτυράει στον παρακάτω, όχι για να «καρφώσει» ή να εκθέσει, μα λόγω παρορμητισμού, αφέλειας, ανωριμότητας, απλότητας, δεν ξέρω τι να πω, πώς να το ερμηνεύσω αυτό που γίνεται.
Η καρδιά σου είναι ιερή, τα μυστικά σου είναι ο πολύτιμος θησαυρός σου. Πρόσεχε, λοιπόν, πού δίνεις αυτόν τον θησαυρό.
Είναι που είσαι κι εσύ απλή κι ευαίσθητη ψυχή, ρε παιδί μου, και ανοίγεσαι εύκολα. Επειδή δεν νιώθεις σιγουριά για τον εαυτό σου, επειδή δεν πήρες πλούσια αγάπη να πατήσεις στα πόδια σου με δύναμη, ξεκλειδώνεις εύκολα και μοιράζεις τα πάντα στον καθένα.
Ανοίγεις το σπίτι σου, την καρδιά σου, ντουλάπια, δείχνεις λογαριασμούς, αριθμούς, κωδικούς, φωτογραφίες κλπ.
Προσωπικά, όταν κάποιος μου μιλά και ανοίγει την ψυχή του, νιώθω μεγάλο δέος και κάτι γίνεται μέσα μου, και αυτόματα όλα κλειδώνουν στην καρδιά μου, με βουλοκέρι. Δεν μπορώ να το πω με τίποτε και σε κανέναν.
Αν δεν προσέξεις, μπορεί να γίνει μεγάλη ζημιά από τη διασπορά των μυστικών του άλλου.
Διότι τα λόγια ταξιδεύουν, οι φήμες, τα κουτσομπολιά, οι αλήθειες και τα ψέματα.
Μένεις Αθήνα, λες κάτι στου Ψυρρή που τρώτε τα σουβλάκια σας, μεταφέρεις ένα μυστικό, φτάνει μέσω του εκλεκτού φίλου στην Καρδίτσα, από εκεί Θεσσαλονίκη, και με ένα τηλεφώνημα της μάνας του που το έμαθε, στην Κύπρο, στην παλιά της συμφοιτήτρια που έχουν χρόνια να τα πούνε.
Λόγια που κάνουν κύκλους ανά την υφήλιο – στην κυριολεξία!- και στο πέρασμά τους ανάβουν φωτιές, τσουρουφλίζουν καρδιές, θάβουν συνειδήσεις, σπιλώνουν υπολήψεις, κλονίζουν σχέσεις, γκρεμίζουν πολυχρόνιες φιλίες, σπέρνουν αμφιβολίες και στη συνέχεια οδηγούν και σε διχόνοια, καυγάδες κλπ.
Απευθύνομαι σ’ εσάς τους τρεις τώρα!
Α. Εσύ, πρόσεχε τι λες, όταν σου εμπιστεύονται τα μυστικά τους. Κλείσε το στοματάκι σου. Κάποιος σε τίμησε και σου ανοίχτηκε και σου είπε κάτι που δεν το λέει παντού! Προσπάθησε να καταλάβεις ότι δεν είναι φέιγ-βολάν αυτό που σου είπε, να το μοιράσεις στην πλατεία στους περαστικούς.
Β. Εσύ, βρε αθώο πρόβατο και αφελέστατο, από την άλλη, πρόσεχε, μην λες τα μυστικά σου παντού, επειδή νομίζεις ότι απέναντί σου ο άλλος είναι σαν και σένα, εχέμυθος και τάφος.
Γ. Κι εσύ, ο τρίτος, φτάνει πια η τόση μυστικοπάθεια! Εδώ και αιώνες είσαι … σφίγγα! Λέξη δεν μοιράζεσαι από κάτι που σε απασχολεί και σε πνίγει. Κάτι άρρωστο είναι κι αυτό πια. Χαλάρωσε λίγο, μίλα, άνοιξε το στόμα σου και πες κάτι, με το τσιγκέλι να σου πάρουν μια λέξη για κάτι που σε βασανίζει. Τι φιλία είναι αυτή! Δεν ξέρει κανείς τίποτε για σένα εδώ και αιώνες.
Και κάτι και για τους τρεις σας, μα και για όλους μας: διάκριση παντού!!
Το μέτρο είναι το πιο όμορφο.
Η αγάπη να είναι αυτή που θα φέρνει την ισορροπία και θα σου δείχνει πόση να είναι η δοσολογία κάθε φορά στο «ανοίγω το στόμα -κλείνω το στόμα», ανάλογα τη φορά, την περίπτωση, τον άνθρωπο.
Κι αν τύχει και κάνεις λάθος – προς όποια κατεύθυνση- βάλε τουλάχιστο μυαλό, ωρίμασε, ξύπνα, προχώρα, βελτιώσου!
Και ζήτα και … συγγνώμη, ε!!
Πες, «συγγνώμη, φίλε μου, όντως έκανα μεγάλη πατάτα! Σε εξέθεσα – ίσως και ανεπανόρθωτα- δεν σε τίμησα, δεν φέρθηκα καλά. Συγγνώμη. Πάρε το χρόνο σου, όσο θες, και προσπάθησε να με συγχωρέσεις, και να μη γίνει αυτή η βλακεία μου αιτία να χαλάσει η φιλία μας για πάντα».
Όλα διορθώνονται, όλα αλλάζουν.
Λένε ότι στον Παράδεισο όλα θα είναι διάφανα.
Θα σε βλέπω, θα με βλέπεις, θα γνωριζόμαστε και θα γνωρίζουμε τα πάντα, θα νιώθουμε τα πάντα, σκέψεις, κρίσεις, βλέμματα, αισθήματα, κίνητρα.
Τι να κρύψεις άλλωστε από τη χώρα της αγάπης, της αλήθειας και του φωτός! Εκεί που όλα θα είναι σα να κοιτάς μέσα από κρύσταλλα.
Εδώ, όμως, σ’ αυτό τον παράξενο ντουνιά, θέλει προσοχή, διάκριση και εχεμύθεια.
Ευτυχείς όσοι έχουν καλές παρέες, και ζουν από τώρα τη διαφάνεια και σιγουριά του Παραδείσου και δεν χρειάζεται να σκέφτονται πολύ πριν να μιλήσουν, διότι απέναντί τους είναι άνθρωποι ψαγμένοι και δουλεμένοι μέσα τους, άνθρωποι διαμάντια.
Υπεύθυνοι, έμπιστοι κι εχέμυθοι.
p. Andreas Konanos
