Τη σήμερον ημέρα, μία από τις βασικότερες μέριμνες του ανθρώπου είναι η ενασχόληση με την εικόνα του. Αυτή η έμφυτη ανάγκη πηγάζει από την επιθυμία του να επιβεβαιώνει την ύπαρξη ομορφιάς μέσα του. Ωστόσο, αυτή η ενασχόληση δεν τοποθετείται πάντοτε σε σωστή βάση, διότι η πραγματική ομορφιά δεν ανακαλύπτεται εξωτερικά, αλλά εσωτερικά, μέσα από την αναζήτηση των χαρισμάτων που του έχει δώσει ο Χριστός και την καλλιέργειά τους.
Όταν ο άνθρωπος αδυνατεί να βρει αυτή την εσωτερική ομορφιά, η οποία προκύπτει μέσω της μετάνοιας και της σχέσης με τον Χριστό, προσπαθεί να την αναπληρώσει μέσω της αποδοχής από τους ανθρώπους γύρω του. Αυτό τον οδηγεί σε έναν συνεχή αγώνα για την εξασφάλιση αυτής της αποδοχής, που τελικά τον απομονώνει και τον βυθίζει στη μοναξιά.
Στον κόσμο αυτό, δεν υπάρχει τίποτα απολύτως καλό ή κακό, ούτε κάτι απολύτως κοσμικό ή πνευματικό. Αυτό συμβαίνει διότι η αξία των πράξεων δεν έγκειται στη φύση τους, αλλά στα κίνητρα με τα οποία πραγματοποιούνται. Ο άνθρωπος καλείται να “Χριστοποιήσει” κάθε του κίνητρο, κάθε του πράξη, δίνοντάς τους έναν Χριστοκεντρικό χαρακτήρα. Έτσι, ό,τι επιτελεί, αποκτά πνευματική σημασία και μετατρέπεται σε σωτηρία για τον ίδιο.
Με τον π. Βαρνάβα Γιάγκου, ηγούμενο της Ιεράς Μονής Αγίας Θεοδώρας Θεσσαλονίκης
