Κάποτε διηγήθηκε ένας Ιερεύς από την επαρχία, για το πως ο παππούς του Γεώργιος Γανοματίδης, από τον Πόντο της Μικράς Ασίας, από τις «χαμένες πατρίδες» [ορθ. «Αλησμόνητες Πατρίδες»], όπως τις αποκαλούμε σήμερα, εκλήθη στο μέγα Μυστήριο της Ιερωσύνης.
Όταν ήταν περίπου 35 ετών, έγγαμος και πατέρας πέντε παιδιών, ένα βράδυ ξενυχτούσε προσευχόμενος σ’ ένα σταύλο, δίπλα σε μια αγελάδα του, που δυσκολευόταν να γεννήση και γι’ αυτό συνεχώς το ζώο μούγκριζε φοβερά. Ξαφνικά βλέπει μπροστά του δύο νέους, με αστραφτερές λευκές στολές που κρατούσαν στο χέρι ο καθένας τους από ένα κερί, και εξέπεμπαν τόσο φως, που πλημμύρισε όλο τον σταύλο.
Οι δύο αυτοί ολόλαμπροι νέοι του είπαν με μια φωνή να τους ακολουθήσει. Κι’ εκείνος σηκώθηκε αμέσως και τους ακολουθούσε. Έτσι έφθασαν μπροστά στην είσοδο της εκκλησίας του χωριού, που ήταν αφιερωμένη στους Ταξιάρχες. Η πόρτα άνοιξε από μόνη της, και μπήκαν μέσα στο ναό, που όλος φωτίσθηκε, από το ολόλαμπρο φως των δύο παραδόξων αυτών κεριών, που κρατούσαν οι δύο νέοι, και αστραπιαίως εκείνη την στιγμή πληροφορήθηκε, ότι οι δύο νέοι ήσαν οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ.
Προχώρησαν οι Ταξιάρχες μέχρι την Ωραία Πύλη. Εκεί του έκαμαν νόημα να σταματήση. Μόλις στάθηκε ακίνητος, άνοιξαν από μόνα τους τα βημόθυρα της Ωραίας Πύλης. Μπήκαν μέσα οι Αρχάγγελοι και ξαναβγήκαν αμέσως, κρατώντας ο Αρχάγγελος Γαβριήλ το Ευαγγέλιο και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ένα Άγιο Ποτήριο. Και δείχνοντάς τα, του είπαν με μια φωνή :
– Με ΑΥΤΑ, θα υπηρετήσης τον λαό του Θεού, σε αντικατάστασι του Ιερέως που πρότινος εκοιμήθη. Αυτή είναι η εντολή του Κυρίου μας και δεν θα αρνηθής. Και ξαφνικά όλα χάθηκαν. Και αυτός βρέθηκε μέσα στον ιερό Ναό, μπροστά στην ανοιγμένη Ωραία Πύλη, ενώ πάνω στην Αγία Τράπεζα λαμποκοπούσαν το Άγιο Ποτήριο και το Ευαγγέλιο όρθιο.
Σταυροκοπήθηκε πολλές φορές με δέος και είπε:
– Να’ ναι ευλογημένο. Εγώ αγράμματος είμαι, σχολείο ιερατικό δεν πήγα, πως θα γίνουν αυτά τώρα; Αλλά αν είναι θέλημά Σου, Θεέ μου, όλα να είναι ευλογημένα!…
Και αφού εδόξασε τον Θεό και τους Αρχαγγέλους, έφυγε αμέσως και πήγε στο σταύλο. Η αγελάδα του ήδη είχε γεννήσει ένα μοσχαράκι που βέλαζε με ευχαρίστησι. Ο ουρανός ήταν ξάστερος, το φεγγάρι ολόλαμπρο. Όλη η φύσις εχαίρετο αυτή την παράδοξη παρουσία των Αρχαγγέλων σ’ έναν απλό άνθρωπο. Σε λίγες μέρες όλο το χωριό υπέδειξε τον κ. Γανοματίδη για Εφημέριο στον Επίσκοπο της Επαρχίας. Έτσι ο γανοματής και αγρότης (φαίνεται πήρε το επώνυμό του από την δουλειά, την οποία έκανε), το καμάρι του χωριού, ο άνθρωπος της αγρυπνίας, της νηστείας και της προσευχής, έγινε ο παπάς του χωριού, ο παπα-Γιώργης.
Πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Κ. Αναγνωστοπούλου υ, Οι Αναβαθμοί στην εν Χριστώ πορεία, σελ. 37-39, Πειραιάς 2011.
Κοινοποιήστε:
Κάνε το σχόλιο σου