Γιατί ο τυφλός της Ιεριχούς φώναζε «Ιησού Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με!»
«Ιησού Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με!». Η κραυγή του τυφλού της σημερινής ευαγγελικής περικοπής προκάλεσε σε όλους μας την συμπάθεια…
Ο επαίτης, ο οποίος στεκόταν στην άκρη του δρόμου, βυθισμένος στο βαθύ σκοτάδι του, μόλις άκουσε από τους περαστικούς ότι διέρχεται τον δρόμο ο Ιησούς ο Ναζωραίος, σήκωσε το απλανές βλέμμα του και ύψωσε την –επίσης- ικετευτική φωνή του σε μία κραυγή που μέσα της έκρυβε την προσευχή ολοκλήρου της ανθρωπότητος!
«Ιησού υιέ Δαβίδ ελέησον με»!!! Με τα μάτια της ψυχής του, ο δυστυχισμένος άνθρωπος, ήταν ικανός να δει πως Αυτός που διάβαινε τον δρόμο δεν ήταν τυχαίος αλλά ήταν Αυτός που είχε αναστήσει πριν λίγο καιρό τον Λάζαρο!
Ήταν Αυτός που είχε επιτελέσει αμέτρητες θεραπείες σε ανθρώπους, οι οποίοι ήσαν εξίσου ταλαιπωρημένοι και καταπονημένοι μ’ αυτόν… Μέσα στην απομόνωσή του, αναγνώρισε την μοναδικότητα και την διαφορετικότητα του Ιησού. Τον προσφώνησε ως τον αναμενόμενο Μεσσία: «Υιέ Δαυίδ!».
Κάποιοι, όχι οι εχθροί του Κυρίου, ακούγοντας τις απελπισμένες κραυγές του, προσπάθησαν -αντί να τον βοηθήσουν να πλησιάσει στην Πηγή της θεραπείας του- να τον εμποδίσουν επιτιμώντας τον και λέγοντάς του να σταματήσει διότι ενοχλούσε τον Διδάσκαλο… Πόσο άραγε η συμπεριφορά τους, θυμίζει την δική μας ανάλγητη συμπεριφορά μπροστά στον πόνο του πλησίον μας; Πόσες φορές εμείς οι οποίοι βρισκόμαστε «εντός» της Εκκλησίας, αποφεύγουμε να κάνουμε κάτι καλό προς τους έχοντας ανάγκη ή ακόμη και απομακρύνουμε αυτούς που έχουν διάθεση να προσφέρουν στον συνάνθρωπο;
Το Ευαγγέλιο είναι γεμάτο από περιστατικά, στα οποία ευσεβείς άνθρωποι της εποχής, αντί να δοξάσουν τον Θεό για κάποιο θαύμα που είχε επιτελεστεί από τον Χριστό, οργίζονταν και υπονόμευαν Αυτόν που με την τέλεια Αγάπη Του προσέφερε τη θεραπεία σε ασθενείς. Στη συγκεκριμένη, όμως περίπτωση, παρατηρούμε το θλιβερό γεγονός κατά το οποίον, άνθρωποι υποστηρικταί και ένθερμοι θαυμασταί του Κυρίου αντιτίθενται στο Νόμο της Αγάπης, τον οποίον Εκείνος εδίδασκε εμπράκτως, λησμονώντας – όπως και εμείς σήμερα- ότι πίστη χωρίς αγάπη είναι κενή!
Ο τυφλός της Ιεριχούς
Ο τυφλός της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, δεν ζητούσε οποιαδήποτε ελεημοσύνη (χρήματα, τροφή, κ.λ.π) ώστε η κραυγή του να ενοχλήσει ή να προσβάλλει (όπως λανθασμένα θεώρησαν οι «μαθητές») την Ιερότητα του Κυρίου… Εκραύγαζε για την σωτηρία του!!! Η ακράδαντη πίστη του ήταν τέτοια που «προσπέρασε» κάθε εμπόδιο και τελικώς πέτυχε το ποθούμενο… Η γαλήνια ματιά του Κυρίου έπεσε ως δροσερή σκιά επάνω στην φλεγομένη από τον πόνο μορφή του τυφλού κι απευθύνοντάς του τον λόγο, Του είπε: «τί σοι θέλεις ποιήσω;».
Φυσικά, ο Ιησούς ως Θεός, εγνώριζε για το δράμα του ταλαιπωρημένου πλάσματός Του, όμως, όπως και σε άλλες περιπτώσεις εζήτησε την ομολογία και την κατάθεση της πίστης του, προκειμένου να γίνει γνωστόν, ότι επιθυμία Του είναι η εξαγόρευσις των ζητημάτων μας μέσω της προσευχής μας εις Αυτόν. Εκείνος, με λαχτάρα ψυχής, εφώναξε προς τον Σωτήρα Χριστό: «Κύριε, θέλω νὰ ἀποκτήσω τὸ φῶς μου»!!! Κι έτσι μέσω του οδυνηρού δρόμου της ταπεινώσεως, του εδόθη το θείο έλεος! Ένα θεϊκό νεύμα και μια λέξις: «Ανάβλεψον!», ήσαν αρκετά, προκειμένου να «χυθεί» άπλετο Φως εις τους μέχρι τότε κλειστούς οφθαλμούς του… Ωστόσο, ο Κύριος, με την απέραντη Αγαθότητά Του, δεν αρκέσθηκε μόνον εις την δωρεά της φυσικής οράσεως αλλά άνοιξε και τους νοητούς οφθαλμούς του τυφλού, ο οποίος θεραπευμένος πια, με ευγνωμοσύνη Τον ακολούθησε, υμνώντας και δοξολογώντας τον Ευεργέτη του.
Τι μεγάλο και θαυμαστό παράδειγμα η ευγνωμοσύνη του τυφλού της Ιεριχούς! Παράδειγμα μιμήσεως για όλους εμάς, οι οποίοι δεχόμενοι τις καθημερινές, ορατές και αόρατες, ευεργεσίες του Πανάγαθου Θεού, ίσως παραμένουμε αχάριστοι και ανίκανοι να ευχαριστήσουμε τον Κύριον, έστω και κατά τον κυριακάτικο εκκλησιασμό μας… Ο φόβος του χαρακτηρισμού μας από τους άλλους ως θρησκόληπτους και καθυστερημένους, πολλές φορές μας χωρίζει και μας απομακρύνει από την πίστη μας στον Θεό. Αμήν.
Σύνταξη Αναστασία για το orthodoxia.online
Το κήρυγμα της Κυριακής ΙΔ Λουκά
