Στην Ευαγγελική διήγηση της εορτής της Αναλήψεως, αναφέρεται ότι ενώ ο Χριστός “φεύγει” από τους τους Μαθητές του για τους Ουρανούς υπάρχει χαρά μεγάλη!
Πως γίνεται μια απουσία να γεννάει χαρά; Μια απώλεια αισθήματα δοξολογίας και ευχαριστίας;
Σε όλη την Θεία Λειτουργία σκεφτόμουν αυτά τα λόγια του Ευαγγελίου, και τώρα μοιράζομαι κάποιες σκέψεις μαζί σας.
Ο Χριστός “φεύγει” για να είναι πάντοτε μαζί μας.
Δηλαδή για να μπορούμε ελεύθερα να τον ζητάμε και όχι να μας επιβάλει την παρουσία Του.
Άλλωστε εχει δώσει υπόσχεση ότι δεν θα σας αφήσει ποτέ μόνους, ποτέ ορφανούς.
Ο Χριστός “φεύγει” για να μεγαλώσει την δίψα και την πείνα μας για Εκείνον. Μονάχα όταν κάτι το χάνουμε διψάμε να το βρούμε.
Ο Χριστός “φεύγει” για να γεννήσει μέσα μας την επιθυμία.
Στην έλλειψη ψάχνεις, ζητάς, ποθείς, ερωτεύεσαι.
Θέλει ρωγμή για να γεμίσει φως το δωμάτιο της ψυχής.
Εάν θες να με χάσεις δώσε μου τα όλα. Πάει με έχασες.
Άσε με να σε ζητώ, να μου λείπεις, να μην σε χορταίνω.
Εκεί που υπάρχουν βεβαιότητες διαλύονται οι σχέσεις.
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο μέσα σε όλα τα παραπάνω, κάτι ακόμη. Ότι ο Χριστός με την Ανάληψη του στους Ουρανούς, μας φωνάζει μια μεγάλη αλήθεια που ξεχνάμε. Ότι δεν είμαστε παιδιά του θανάτου αλλά της ζωής. Δεν γεννηθήκαμε για να μας καταπιεί η γη αλλά για μας χαρεί ο Ουρανός.
Είμαστε παιδιά του Ουρανού, δηλαδή του άπειρου, του μεγάλου, του φωτεινού και αιώνιου, δεν μπορούμε την στεναχώρια, την μικρότητα ζητάμε το πλάτεμα του Ουρανού, την μεγάλη γεμάτη Φως αγκαλιά του Θεού.
Με την Ανάληψη του ο Χριστός μας λέει, κοιτάξτε να δείτε, το πραγματικό σας σπίτι είναι αλλού, ο ουρανός είναι η αλήθεια της γης σας, της ύπαρξη σας. Πηγαίνω εκεί που θα έρθετε και εσείς…
π. Λίβυος
Κάνε το σχόλιο σου