Σε μία από τις προσκυνηματικές μου επισκέψεις στο Άγιον Όρος, είχα την μεγάλη ευλογία στη ζωή μου να γνωρίσω τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη. Το έτος 1992, δύο χρόνια πριν κοιμηθεί ο Γέροντας, είχα πάει με συγγενικό μου πρόσωπο στο Άγιον Όρος. Ήμασταν και οι δύο αποφασισμένοι να τον συναντήσουμε όσες ημέρες και να χρειάζονταν. Και πράγματι πήγαμε στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου, που ήταν κοντά στο κελλί του Αγίου Παϊσίου, προκειμένου να πάρουμε την ευχή του.
Βρεθήκαμε απ’ έξω από το κελλί του Γέροντα και περιμέναμε την εμφάνισή του. Ήσαν και άλλοι προσκυνητές εκεί. Σε ένα τέταρτο από την άφιξή μας ο Γέροντας βγήκε και μας μίλησε. Απλός, ταπεινός, χαμογελαστός μας προϋπάντησε και μας οδήγησε στο υπαίθριο αρχονταρίκι της Παναγούδας, που είχε διαμορφώσει για τους πολυάριθμους προσκυνητές του.
Καθήσαμε στα κουτσουράκια και αφού μας κέρασε ο ίδιος, μας μίλησε πνευματικά. Η ματιά του ήταν διεισδυτική. Καταλάβαινες ότι είχες να κάνεις με Άγιο Γέροντα. Ο Άγιος Παΐσιος μιλούσε και δίδασκε με τρόπο απλό, λιτό, σιωπηλό, γνήσια βιωματικό. Απευθυνόταν στον απλό άνθρωπο μεταφέροντας πολύτιμη γνώση, σοφία και πνευματικές εμπειρίες. Δεν έλεγε θεωρίες για την Χριστιανική ζωή, χωρίς να τις έχει ζήσει, όπως κάνουμε οι περισσότεροι Χριστιανοί. Εμείς μιλάμε για πνευματικά θέματα, αν μιλάμε, με σκοπό να διδάξουμε τους άλλους και όχι τον εαυτό μας. Τα λόγια του Αγίου Παϊσίου ήταν σοφά, που ευωδίαζαν Πνεύμα Άγιο και ξεδιψούσαν την ανθρώπινη ψυχή. Αφού μας μίλησε μετά δέχθηκε τον καθένα μας χωριστά, προκειμένου να του θέσουμε διάφορα θέματα που μας απασχολούσαν. Είχα κι εγώ την ευλογία να μιλήσω μαζί του και να τον ρωτήσω κάποιους προβληματισμούς μου, τους οποίους μου έλυσε.
Από τις 13 Ιανουαρίου του έτους 2015 η Ορθόδοξη Εκκλησία μας κοσμείται με ακόμη ένα αστέρι πάμφωτο, τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη. Ο Άγιος Παΐσιος γεννήθηκε στις 25 Ιουλίου του έτους 1924 στα Φάρασα της Καππαδοκίας. Εκεί βαπτίσθηκε από τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη και αμέσως η οικογένειά του πήρε το δρόμο της προσφυγιάς. Με καράβι έφθασαν στον Πειραιά και από εκεί τελικά κατέληξαν στην ακριτική Κόνιτσα. Εκεί έζησε τα παιδικά του χρόνια ο μικρός Αρσένιος. Αυτό ήταν το βαπτιστικό του όνομα. Αγαπούσε πολύ να διαβάζει βίους Αγίων. Αργότερα συνήθιζε να πηγαίνει μόνος του σε ένα ερημικό εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας, όπου προσευχόταν και μελετούσε. Προσπαθούσε από μικρός να μιμείται τους ασκητικούς αγώνες των Αγίων που διάβαζε στους βίους τους. Επίσης συγκέντρωνε τα άλλα παιδιά στο εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας και τους μιλούσε για τον Χριστό.
Σε ηλικία δεκαπέντε ετών του συνέβη ένας πειρασμός. Κάποιος γνωστός τους άθεος πήγε στο σπίτι τους και άρχισε να αναπτύσσει θεωρίες για να πείσει τον μικρό Αρσένιο ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός. Κλονίσθηκε ο Αρσένιος. Έτρεξε στην Αγία Βαρβάρα και άρχισε να προσεύχεται να του παρουσιασθεί ο Χριστός για να Τον πιστέψει. Ώρες προσευχόταν χωρίς αποτέλεσμα. Έπειτα σκέφθηκε το εξής:
«Είπε αυτός ότι ο Χριστός ναι μεν δεν ήταν Θεός, ήταν όμως ένας σπουδαίος άνθρωπος, δίκαιος, ενάρετος κ.λπ. Αφού είναι τέτοιος, και άνθρωπος να ήταν, αξίζει να Τον αγαπήσω, να Τον υπακούσω και να θυσιασθώ γι’ Αυτόν. Δεν θέλω ούτε παράδεισο, ούτε τίποτα. Για την αγιότητά Του και την καλωσύνη Του αξίζει κάθε θυσία». Μόλις έκανε αυτή τη σκέψη, του παρουσιάσθηκε ο Ίδιος ο Χριστός, σαν να βγήκε από το τέμπλο, μέσα σε άπλετο φως. Τον κοίταξε με πολλή αγάπη και του είπε τα λόγια: «Εγώ ειμι η ανάστασις και η ζωή…» Ήταν η πρώτη θεοπτία του Αγίου. Η μορφή του Χριστού, όπως την είδε ο Άγιος Παΐσιος, βρίσκεται ιστορημένη στην Ιερά Μονή Σουρωτής.
Έμαθε την τέχνη του μαραγκού και τα χρήματα που έβγαζε από το ξυλουργείο τα έδινε ελεημοσύνη στα φτωχά παιδιά του ορφανοτροφείου της Κόνιτσας. Στο στρατό υπηρέτησε την πατρίδα επί τριάμισι χρόνια ως ασυρματιστής. Αφού απολύθηκε, ακολούθησε την μοναχική ζωή, όπως από μικρός το επιθυμούσε. Έγινε μοναχός στο Άγιον Όρος με το όνομα Παΐσιος και ασκήτεψε σε αυτό (σε διάφορα κελλιά), καθώς και στην Ιερά Μονή Στομίου Κόνιτσας και στο Σινά.
Οι ασκητικοί του αγώνες, οι νηστείες, οι αγρυπνίες, οι προσευχές του δεν υπολείπονταν καθόλου από αυτές των παλαιών μεγάλων οσίων και ασκητών της Εκκλησίας μας. Δεν λυπόταν τον εαυτό του, αλλά τον υπέβαλλε σε συνεχείς ασκήσεις και δοκιμασίες, προκειμένου να τον καταστήσει άξιο δοχείο της Χάριτος του Θεού. Και πράγματι με την καθημερινή πνευματική ζωή του κατάφερε να φθάσει εκεί που ήθελε.
Επανειλημμένως αξιώθηκε να δεχθεί την επίσκεψη Αγίων (της Αγίας Ευφημίας που εορτάσαμε χθες, του Αγίου Παντελεήμονος, του Αγίου Λουκιλιανού και άλλων) και της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ειδικά η επίσκεψη της Αγίας Ευφημίας στάθηκε ορόσημο για όλη τη ζωή του.
Διηγείται ο ίδιος: «’Ησυχα καθόμουν στο κελλί μου, ήρθε και με παλάβωσε (…) Κάθησε η Αγία στο σκαμνάκι και εγώ στο μπαουλάκι και μου έλυσε την απορία που είχα (στο εκκλησιαστικό θέμα). Μετά μου διηγήθηκε την ζωή της. Ήξερα ότι υπάρχει μία Αγία Ευφημία, αλλά τον βίο της δεν τον ήξερα. Όταν μου διηγείτο τα μαρτύριά της, όχι απλώς τα άκουγα, αλλά σαν να τα έβλεπα· τα ζούσα. Έφριξα!
– Πως άντεξες τέτοια μαρτύρια; ρώτησα.
– Αν ήξερα τι δόξα έχουν οι Άγιοι, θα έκανα ό,τι μπορούσα να περάσω πιο μεγάλα μαρτύρια. Μετά απ’ αυτό το γεγονός, για τρεις ημέρες δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Σκιρτούσα και συνεχώς δόξαζα τον Θεό. Ούτε να φάω, ούτε τίποτα (…) πως αυτή η μικροκαμωμένη και αδύνατη άντεξε τέτοια μαρτύρια; Να πεις ήταν καμία…Μια σταλιά ήταν».
Μη νομίζουμε πως οι Άγιοι γεννιούνται έτσι. Είναι άνθρωποι απλοί σαν κι εμάς. Όμως με την πνευματική τους ζωή καταφέρνουν να ελκύσουν την Χάρη του Θεού και να γίνουν θεόπτες από αυτή τη ζωή. Αναρίθμητα πλήθη ανθρώπων ο Άγιος Παΐσιος ανακούφισε ψυχικά με την προσευχή του, τα λόγια του, την Θεία Χάρη που ακτινοβολούσε από το ασκητικό του πρόσωπο.
Αν και είχε πολλές ασθένειες, προσπαθούσε σε όλους να σκορπίσει την Θεϊκή παρηγοριά. Στην επικοινωνία του τον χαρακτήριζε συχνά κάποιο φυσικό, πηγαίο χιούμορ. Χαιρόταν πολύ με τα μικρά παιδιά και έπαιζε χαριτωμένα μαζί τους. Κάποτε κρεμούσε στα γύρω δένδρα καραμέλες και λουκούμια και τους καλούσε να πάνε στις «λουκουμιές» να κόψουν λουκούμια, γιατί…«κάρπισαν»! Οι λέξεις «αρχοντιά», «φιλότιμο», «θυσία» ήταν στο καθημερινό λεξιλόγιο του Αγίου. Ας έχουμε την ευχή του Αγίου Παϊσίου και να μας ευλογεί από εκεί που είναι.
Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Γιαννακόπουλος
Εφημέριος Ιερού Ναού Αγίου Αλεξίου Αιγίου
για το orthodoxia.online
