Newsletter
Ο Θεός αποκρύπτει το μέλλον μας, γιατί η γνώση του θα μας έβλαπτε. Δε μας συμφέρει να γνωρίζουμε εκ των προτέρων το μέλλον μας.
Αν δεν είχαμε καλό χαρακτήρα και γνωρίζαμε ότι το μέλλον μας θα είναι καλό, πιθανόν να γινόμασταν εγωιστές, να τεμπελιάζαμε στην εργασία και να ξεχνούσαμε το Θεό. Αν π.χ. κάποιος οκνηρός γνώριζε ότι θα πλούτιζε στο μέλλον, πιθανόν από τώρα να γινόταν τεμπέλης. Αντίθετα, αν γνώριζε ότι το μέλλον θα είναι κακό, θα υπήρχε ο πειρασμός να τον κυρίευε η απογοήτευση, η ολιγοψυχία και η μελαγχολία, πριν έλθουν οι δυσκολίες (αρρώστιες, αποτυχίες), και έτσι θα χαλούσε την ψυχή και τη ζωή του. Ίσως, όταν αργότερα έλθουν οι δυσκολίες, οι συνθήκες να είναι διαφορετικές και ο χαρακτήρας του πιο ώριμος και δυνατός, για να αντέξει σ’ αυτές και να μην καταβληθεί από την ταλαιπωρία.
Οι επιτυχίες και οι αποτυχίες συνήθως στη ζωή εναλλάσσονται. Κανένας δεν έχει πάντοτε επιτυχίες, ούτε το αντίθετο. Και οι επιτυχίες και οι αποτυχίες παίζουν θετικό ή αρνητικό ρόλο στη ζωή μας ανάλογα με το χαρακτήρα μας: οι αποτυχίες τον καλό τον ταπεινώνουν, ενώ τον κακό τον αποθαρρύνουν από τη συνέχιση του κακού. Οι επιτυχίες τον καλό τον ενθαρρύνουν στη δράση, ενώ τον κακό τον οδηγούν στον εγωισμό.
Και στις δύο περιπτώσεις της πρόγνωσης του μέλλοντος πολλοί υβριστικά θα παραπονιούνταν, θα έκριναν και θα κατηγορούσαν το Θεό για τις επιλογές Του. Κάτι δε θα τους άρεσε, κάτι θα τους ήταν ελλιπές. Θα ασεβούσαν λέγοντας στο Θεό: «εδώ με αδικείς, εκεί με υποτιμάς», «δε μου φτάνει αυτό το καλό, θέλω περισσότερα», «θέλω την άλλη ευνοϊκή λύση», «γιατί θα με ταλαιπωρήσεις εμένα τόσο πολύ και όχι τον άλλο;», «είσαι πολύ σκληρός, που θα επιτρέψεις να ταλαιπωρηθώ τόσο πολύ»…
Το μέλλον μας δεν εξαρτάται μόνον από το Θεό, αλλά και από τη δική μας ελευθερία. Η μελλοντική θέλησή μας είναι άγνωστη. Κάθε φορά αποφασίζουμε επηρεασμένοι από πολλούς αστάθμητους παράγοντες. Ο Θεός βοηθά, αφού εμείς αποφασίσουμε. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων το μέλλον μας, θα περιοριζόταν η ελευθερία μας και η δυνατότητα πολλαπλών επιλογών και έτσι θα χανόταν η νοστιμιά της ζωής. Τότε θα υποτασσόμασταν στη μοίρα μας και θα ήμασταν αδρανείς περιμένοντας βαριεστημένα τα αναμενόμενα ή θα ενεργούσαμε παθητικά βάσει των μελλοντικών προοπτικών. Τότε το μέλλον θα προσδιόριζε το παρόν, κι όχι το παρόν το μέλλον, όπως γίνεται σήμερα. Η ελευθερία του ανθρώπου πολλές φορές αναιρεί και το θέλημα του Θεού. Ενώ ο Θεός δε θέλει πολέμους, οι άνθρωποι αλληλοσκοτώνονται. Ενώ ο Θεός δημιουργεί ψυχή με τη σύλληψη του εμβρύου, οι γονείς σταματούν τη ζωή του με την έκτρωση.
Ο Θεός στα θέματα της ζωής μας, τα οποία σχετίζονται με την ελευθερία μας, ακολουθεί το δικό μας θέλημα. Αν ο Θεός προσδιόριζε απόλυτα τη ζωή μας, τότε δε θα έπρεπε να κριθούμε, γιατί Αυτός θα έφταιγε και για τις αμαρτίες μας. Ο Θεός προσδιορίζει τις γενικότερες συνθήκες της ζωής μας με το θέλημά Του, κι όχι με τις αστρικές δυνάμεις.
Το ότι δεν γνωρίζουμε το μέλλον μας, κάνει τη ζωή μας πιο ευχάριστη, πιο αγωνιώδη και περιπετειώδη. Η αγωνία και το αβέβαιο του μέλλοντος γεμίζουν με ελπίδα και προσμονή τη ζωή. Το άγνωστο μέλλον μάς κάνει πιο προσεκτικούς στις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους (πάντοτε χρειαζόμαστε φίλους), πιο προσεκτικούς στη διαχείριση των χρημάτων (πιθανές δυσκολίες και ασθένειες στο μέλλον), πιο ταπεινούς στα αξιώματα (κάποτε τα χάνουμε πρόωρα), και πιο πιστούς στο Θεό (τον χρειαζόμαστε πάντοτε).
Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις – Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ. 173-175), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου
