Μήπως όταν ο Θεός παραχωρεί ο θάνατος ενός ανθρώπου να είναι επώδυνος, αυτό σημαίνει ότι έχει διαπράξει και μεγάλες αμαρτίες;
Όταν ρώτησαν το Χριστό τι γνώμη έχει για το θάνατο μερικών Γαλιλαίων που σφάχθηκαν από τον Πιλάτο στο θυσιαστήριο του ναού, ο Χριστός τους απάντησε με το ερώτημα:
«Νομίζετε ότι αυτοί οι Γαλιλαίοι υπήρξαν περισσότερο αμαρτωλοί από όλους τους Γαλιλαίους και γι’αυτό έπαθαν τόσο άσχημο θάνατο;»
Και συνεχίζει απαντώντας: «όχι, σας λέω, αλλά αν δεν μετανοείτε, όλοι σας παρόμοια θα χαθείτε»(Λουκά 13,1-3).
Από τα λόγια αυτά του Χριστού συμπεραίνουμε ότι ο επώδυνος θάνατος δε φανερώνει την ύπαρξη μεγάλης αμαρτίας.
Είναι λάθος από τον τρόπο του θανάτου (ήσυχος ή επώδυνος) να συμπεραίνουμε ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν καλός ή κακός.
Ο επώδυνος θάνατος του καλού χριστιανού πιθανόν να ξεπλένει την ψυχή του από ξεχασμένα και άγνωστα αμαρτήματα.
Οι απόστολοι αλλά και εκατομμύρια μάρτυρες πέθαναν με επώδυνο θάνατο. Αυτός ο θάνατος θα τους δοξάσει στην ουράνια βασιλεία του Θεού.
Η Εκκλησία μας εύχεται ανώδυνα τα τέλη της ζωής, γιατί πολλοί στην οδύνη παρεκτρέπονται, βρίζουν το Θεό και ταλαιπωρούν αφάνταστα τους συγγενείς τους. Ο πόνος είναι ένας μεγάλος πειρασμός.
Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις – Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ. 133-134), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου
Κοινοποιήστε:
