Υπάρχει πνευματικός κόσμος αόρατος. Κι αν δεν τον βλέπουν τα φυσικά μας μάτια, μας βεβαιώνουν γι᾽ αυτόν πολλές ενέργειές του ορατές και αισθητές.
Και στον κόσμο αυτόν δεν ανήκουν μόνο οι άγγελοι· ανήκουν και οι δαίμονες. Και κυριαρχούν δυστυχώς στην ανθρωπότητα.
Κ᾽ είναι αναίσθητος όποιος δεν το νιώθει και τυφλός όποιος δεν το βλέπει.
Δαιμόνια και δαιμονιζόμενοι;
Πλήθος. Θέλετε μερικά παραδείγματα;
Να· χθες η εφημερίδα έγραφε, ότι ένας άνθρωπος τελείωσε τη δουλειά του, πάει στο σπίτι και, ενώ ήταν ήσυχος, πιάνει ένα καυγά με τη γυναίκα του· και σε μια στιγμή, καθώς ήταν οργισμένος και θυμωμένος, παίρνει ένα μαχαίρι, την καταδιώκει, εκείνη τρύπωσε μέσα στο μέρος, αυτός σπάει την πόρτα και την έσφαξε με δεκαεφτά μαχαιριές!
Τι ήταν αυτό;
Δαιμόνιο· ο Θεός να φυλάη.
Γι᾽ αυτό ο Κύριος μας δίδαξε να προσευχώμαστε «…αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού» (Ματθ. 6,13), και γι᾽ αυτό ένας ψαλμός λέει· Σώσε μας «από δαιμονίου μεσημβρινού» (Ψαλμ. 90,6).
Κάθε άνθρωπος δέχεται πειρασμό.
Λένε και ψυχολόγοι, ότι και ο πιο λογικός και συνετός και επιστήμων έχει κάποτε «το πεντάλεπτο της τρέλας» – έτσι το λένε.
Ο Θεός να φυλά· και ο πιο ενάρετος και άγιος, σε ένα πεντάλεπτο δαιμονισμού, αν αμελήση, μπορεί να κάνη το μεγαλύτερο έγκλημα.