Δεν μπορεί να υπάρχει ενότητα, δεν μπορεί να υφίσταται ενωμένη ανθρωπότητα, δεν μπορεί να υπάρχει αληθινή κοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, εάν αυτή η κοινωνία, αυτή η ενότητα δεν θεμελιωθεί επί της Αγίας Τριάδος και εάν δεν εμπνέεται και δεν παίρνει ζωή από εκεί.
Στην περίπτωση του γάμου, και το ένα και το άλλο φύλο από τη βρεφική ακόμη ηλικία, μέρα με την ημέρα και χρόνο με τον χρόνο, προχωρούν προς την πληρότητα, προς την ωριμότητα και φθάνουν σ’ αυτή την πληρότητα και ωριμότητα μέσα στον γάμο.
Όμως, τελικά αυτό επιτυγχάνεται μόνο εφόσον ο γάμος θεμελιώνεται στην αγάπη του Θεού, θεμελιώνεται, πάλι θα λέγαμε, στην Αγία Τριάδα.
Τελικά δηλαδή, βρίσκουν την πληρότητα, εφόσον, αν επιτρέπεται να πούμε, κατά κάποιο μυστικό τρόπο το ζεύγος αυτό έχει τελέσει γάμο και με τον Θεό, και ο γάμος αυτός γίνεται όλο και πιο αληθινός, όλο και πιο στενός.
Δηλαδή, το ζεύγος όλο και περισσότερο φυτεύεται μέσα στον Θεό, όλο και περισσότερο εμπνέεται και λαμβάνει ζωή από τον Θεό. Γι’ αυτό λοιπόν δεν είναι απόλυτο ότι μέσα στον γάμο φθάνει ο άνθρωπος στην πληρότητα, στην τελειότητα, στην τελική ωριμότητα, εφόσον καθ’ εαυτόν ο γάμος δεν έχει αυτή τη δύναμη.
Όπως δηλαδή καθ’ εαυτό ένα κομμάτι σίδερο δεν έχει φωτιά, αλλά πυρακτώνεται και γίνεται φωτιά μόνο εφόσον έχει σχέση, έχει κοινωνία με τη φωτιά, έτσι και ο γάμος, παρ’ όλα τα καλά του, τελικά δεν έχει καθ’ εαυτόν τη δύναμη να δώσει στους δύο ανθρώπους την πληρότητα, αλλά τη δίνει, εφόσον θεμελιώνεται στην Αγία Τριάδα, στον Θεό.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Εφηβεία, γάμος, αγαμία”, τόμος Β’, Πανόραμα Θεσσαλονίκης 2004, σελ. 15.
ΠΗΓΗ: Κοινωνία Ορθοδοξίας
