Ο αββάς Στέφανος ασκήτευε στον Μαλωχά, μέσα σ’ ένα χείμαρρο δύσβατο, που απέχει από το όρος Σινά σαράντα μίλια. Ο δρόμος προς τον Μαλωχά ήταν κακοτράχαλος και επικίνδυνος.
Επειδή ο αββάς δεν έτρωγε τίποτε άλλο, έσπειρε λίγα λαχανικά.
Έρχονταν όμως αγριογούρουνα και τα έτρωγαν και τα κατέστρεφαν. Μια μέρα λοιπόν, καθώς στεκόταν λυπημένος, βλέπει να περνά μια λεοπάρδαλη.
Την φώναξε να έρθει κοντά του κι εκείνη πλησίασε. Της είπε τότε:
– Κάνε αγάπη και μη φύγεις από δω! Κάθισε να φυλάς τον μικρό κήπο μου κι όταν έρχονται αγριογούρουνα να τα πιάνεις και να τα τρως.
Πραγματικά, έμεινε η λεοπάρδαλη κοντά του πολλά χρόνια!
Φύλαγε τον λαχανόκηπο, μέχρις ότου ο αββάς εκοιμήθη.
(Αναστασίου Σιναΐτου. Διηγήσεις διάφοροι περί των εν Σινά αγίων πατέρων. επιμ. F. Nau, εκδ. Oriens Christianus, τ. Β΄ 1902).
Από το βιβλίο: Χαρίσματα και χαρισματούχοι. Ανθολογία χαρισματικών εκδηλώσεων. Τόμος πρώτος.
Εκδόσεις Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής, εκδ. Δ΄ 1990
