Συρία, Ιράκ, Λιβύη, εσχάτως Ναγκόρνο Καραμπάχ… Γιατί βλέπουμε την Τουρκία να εμπλέκεται παντού, όπου υπάρχει πολεμικό μέτωπο;
Γιατί το καθεστώς Ερντογάν στέλνει τον στρατό ή τους μισθοφόρους του παντού όπου μυρίζει μπαρούτι;
Η απάντηση απλή:
Διότι όταν χάνεις παντού, σε όλα τα επίπεδα, ψάχνεις απεγνωσμένα για μια νίκη. Είναι ένας τρόπος κι αυτός να επιβιώσεις πολιτικά, να διασώσεις το μειωμένο σου γόητρο, είναι μια σανίδα σωτηρίας για να δείξεις σε έναν λαό που δεινοπαθεί οικονομικά ότι δεν πήγαν στο βρόντο τα εκατομμύρια λίρες που ξοδεύτηκαν για όπλα απ’ το υστέρημά του.
Ιδιαίτερα, όταν έχεις επενδύσει όλη την πολιτική σου σε αμυντικές βιομηχανίες και οπλικά συστήματα, όταν έχεις υποσχεθεί καινούριες οθωμανικές αυτοκρατορίες, όταν έχεις χτίσει αφηγήματα πάνω στα νέα «σύνορα της καρδιάς σου».
Πολλώ δε μάλλον, όταν έχεις ποτίσει έναν ολόκληρο λαό με ακραίο εθνικισμό και μισαλλοδοξία, κατασκευάζοντας κάθε μέρα καινούριους εχθρούς και διακηρύσσοντας σε κάθε ευκαιρία ότι υπάρχουν «Συμμαχίες του Κακού» που δήθεν τον απειλούνε.
Το 2023, οπότε και συμπληρώνονται εκατό χρόνια από την ίδρυση του σύγχρονου τουρκικού κράτους, πλησιάζει επικίνδυνα. Ο χρόνος μετράει αντίστροφα για τον Ερντογάν, που επιδιώκει διακαώς και με κάθε μέσο να επισκιάσει την δόξα του Ατατούρκ. Κι όμως….
Η συνέχεια στο militaire.gr
