Σε προηγούμενο άρθρο αναφερθήκαμε στις δομικές εξελίξεις στην οικονομία των ΗΠΑ. Όπως είναι φυσικό, οι τεκτονικές μετατοπίσεις στην οικονομία προκαλούν σημαντικές μεταβολές και στην κοινωνία.
Ένα κομμάτι της αμερικάνικης κοινωνίας κερδίζει και ευημερεί, διότι ωφελείται από την παγκοσμιοποίηση. Ένα άλλο κομμάτι της όμως μένει πίσω και λοιδορείται, ως καθυστερημένο ή ως μη ανταγωνιστικό.
Στην πράξη τίποτα δεν είναι τόσο απλό, αφού η συντελούμενη αναδιανομή πλούτου τροφοδοτείται από μια αδιατήρητη διαδικασία. Δεν κερδίζουν δηλαδή ακριβώς οι πιο “ανταγωνιστικοί”, αλλά αυτοί που μπορούν να αξιοποιούν τις δυνατότητες που τους δίνει η παγκοσμιοποίηση ή είναι σε θέση να ιππεύουν τις αντιφάσεις τους συστήματος.
Πράγματι, η Αμερική με τη συσσώρευση χρέους και το συνεχές τύπωμα δολαρίων φαίνεται να ακολουθεί μια πορεία που πιθανώς οδηγεί σε ένα αδιέξοδο. Μέσα, όμως, από αυτή τη διαδικασία οι ΗΠΑ συνεχίζουν να καταναλώνουν και μια “παγκοσμιοποιητική” ελίτ συσσωρεύει τεράστια κέρδη. Από την άλλη μεριά χτίζεται και η παραγωγική βάση των πλεονασματικών χωρών (Κίνα και Γερμανία), οι οποίες ευημερούν με τα “τυπωμένα” αμερικανικά δολάρια.
Σε αυτό το πλαίσιο, κοινωνικές δυνάμεις στις ΗΠΑ (αλλά και στη Βρετανία), οι οποίες σταδιακά μένουν πίσω, επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν την πολιτική, ως αυτό που πάντα ήταν: ως εργαλείο για να βελτιώσουν τη θέση τους στον καταμερισμό πλούτου. Και με αυτή τη λογική επιχειρούν μια αναδίπλωση στο εθνικό κράτος, διότι καταλαβαίνουν ενστικτωδώς ότι το εθνικό κράτος μπορεί να τους επαναφέρει τον έλεγχο που τους στερεί η παγκοσμιοποίηση.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ slpress.gr
