Μητροπολίτης Βεροίας: “Ας παρακαλούμε τον άγιο Ελευθέριο, να μας ελευ­θε­ρώσει”

Την Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου το πρωί ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και Αγίου Ελευθερίου Διαβατού.

Ο Μητροπολίτης στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Διό μη παύση πρεσβεύων υπέρ των τιμώντων την μα­­καρίαν σου άθλησιν».

Στη χορεία των αγίων μαρτύρων που ως νέφος καλύπτουν τη στρα­τευ­ο­με­νη Εκκλησία του Χρι­στού και όλους εμάς τους πι­στους που ζούμε και αγω­­νι­ζο­μαστε «τον κα­λον αγώνα της πίστεως» τιμητι­κη θέση κατέ­χει ο άγιος που εορτά­ζου­με ση­με­ρα, ο άγιος ιερομάρτυς Ελευθέριος.

Και η θέση του οφείλεται στον γεν­ναίο αγώνα του και στον διπλό στε­φανό του. Γιατί ο άγιος Ελευ­θέριος δεν απολαμβάνει στο ουρα­νο μόνο τη δόξα των μαρ­τύρων, απολαμβάνει ταυ­τόχρονα και τον μισθό των φρονίμων και πιστών οικο­νόμων του Κυρίου, οι ο­ποίοι, κατά την υπόσχεση του Χριστού, εφόσον ανα­δείχθηκαν επί γης πι­στοί και συνεπείς διάκονοι του Κυ­ρίου, κατέστησαν «επί πολλών» στον ουρανό, και απολαμβάνουν τα αγα­θα του Θεού, «α οφθαλμός ουκ είδε και ούς ουκ ήκου­σε και επί καρδίαν ανθρώ­που ουκ ανέβη».

Δεν θα ήθελα όμως ση­μερα να σταθώ στα περι­στα­τικά της ζωής και του μαρ­τυρίου του αγίουΕλευ­θερίου, που πιστεύω πως είναι σε όλους σας γνωστά.Θα ήθελα να σταθώ για λίγο στην επί­κληση με την οποία καταλήγει το απο­λυτί­κιό του· «διό μη παύση πρεσβεύων υπέρ των τιμώ­ντων την μακα­ρίαν σου άθλησιν».

Η επίκληση των πρε­σβειών των αγί­ων είναι συνηθισμένη τόσο μέσα στη λειτουργική ζωή της Εκ­κλη­­σίας μας, στους ύμνους, στις ευχές και στις ακολου­θίες της, όσο και στην καθημε­ρινή ζωή του κα­θε­νος μας. Δεν είναι λίγες οι φορές που επι­κα­λούμεθα τους αγίους, που ζητούμε τις πρεσβείες τους και τη μεσιτεία τους.

Για ποιο λόγο όμως τις ζητούμε; Ποια είναι η ση­μασία τους και ποια η ισχύς τους στη ζωή και στον πνευ­­ματικό μας αγώνα;

Η επίκληση των αγίων είναι μία ευλογημένη συ­νη­θεια που επικρά­τησε από τα πρώτα χριστιανικά χρο­νια, τότε που ο σύνδεσμος των πιστών με τους αγίους ήταν πολύ στενότερος και πολύ πιο προσω­πι­κος από ο,τι είναι σήμερα. Οι μαρ­τυρες ήταν σάρκα από τη σάρκα της Εκκλησίας· ήταν γνωστοί, συγγε­νείς, οι­κεί­οι με τα μέλη της χρι­στι­α­­νι­κης κοινότητος της πο­λεώς τους. Λίγο πριν από το μαρτύριό τους μετείχαν στις ιερές συνάξεις, στις λειτουργίες· ήταν πρόσωπα που δεν μπορούσαν οι πι­στοί να τα ξεχάσουν. Πι­στευαν ακόμη ότι κα­θως επέτυχαν με το μαρτύριο και την ομολογία τους αυ­το που και οι ίδιοι πο­θού­σαν και επεδίωκαν, να φθα­σουν δηλαδή κοντά στον Θεό, ήταν φυσικό να διαθέτουν θάρρος και παρ­ρησία ενώ­πιον του Θεού χάριν του οποίου προ­σφε­ραν τη ζωή τους. Αυτός, λοιπόν, ο στενός σύνδε­σμος ανάμεσα στα μέλη της επί γης Εκκλησίας και στα μέλη της επουράνιας Εκ­κλη­σίας και πα­ράλληλα η βεβαιότητα που πήγαζε από την υπόσχεση του Χριστού, ότι όποιος με ομολογήσει, θα τον ομο­λο­­γήσω και εγώ ενώπιον του Πα­τρος μου του εν ουρα­νοίς, ήταν που έκανε τους πρώτους χρι­στια­νούς να στρέφονται προς τους μαρ­τυρες και τους αγίους και να ζη­τούν τη βοήθεια και τη μεσιτεία τους.

Την πίστη αυτή των πρω­των χρι­στια­νων καλλιέρ­γη­σε η Εκκλησία και στους επόμενους αιώνες, αφε­νος γιατί καλ­λιερ­γεί στις ψυχές των πιστών το αίσθη­μα της ενότη­τος με τη θριαμ­βεύ­ουσα Εκκλησία και αφετέ­ρου γιατί αποτελεί ακλό­νητη πίστη της ότι οι άγιοι έχουν πραγματικά παρρη­σία ενώπιον του Θε­ου, για­τι τον ευαρέστησαν με τη ζωή και το μαρτύριό τους, και έτσι μπορούν με τις πρεσβείες τους να βοηθή­σουν και τους επί γης αγω­νιζομένους αδελφούς τους.

Αυτό το αι­σθη­μα της ενότητος με τους αγίους μας μας βοηθά τα μέγι­στα στην πνευ­μα­τι­κη μας πορεία. Μας βοηθά, γιατί αισθα­νόμεθα πως μπορούμε και εμείς να επι­τυ­χουμε την αγιότητα, αφού και οι άγιοι πριν από εμάς την επέτυχαν. Μας βοηθά να επιθυμούμε και εμείς τον ουρανό, όπου κα­τοικούν οι οικείοι μας άγιοι, όπως επιθυ­μου­με να πάμε σε ένα άλλο τόπο προ­­κειμέ­νου να συναντή­σου­με τους κατά σάρκα συγγενείς μας. Μας βοη­θούν όμως περισσότερο από όλα οι πρε­σβείες τους, γιατί οι άγιοι ως αν­θρω­ποι γνωρίζουν τις δυσκολίες της ζωής, αλλά και ως εκλε­κτα τέκνα του Θεού εισα­κού­ο­νται από τον Θεό, με τον ίδιο τρόπο που και ο φυσικός πατέρας αντα­πο­­κρι­νεται στα αιτήματα των υπά­κου­ων παι­διών του. Οι άγιοι δεν έχουν πιά ανά­γκη να ζητήσουν κάτι για τον εαυτό τους, γιατί απο­λαμ­βάνουν ο,τι περισσότερο και με­γαλύτερο πόθη­σαν, τον Θεό, και του μεταφέ­ρουν τα δικά μας αιτή­ματα, γνωρί­ζοντας τις δυσκολίες που αντιμε­τω­πίζουμε στον καθη­με­ρινό μας αγώνα.

Γι᾽ αυτό, ας παρακαλούμε τους αγίους μας, ας παρακαλούμε και τον άγιο Ελευθέριο, να μας ελευ­θε­ρώσει από ο,τι βασανίζει τον κα­θένα μας, αλλά να ελευθε­ρώσει και όλους μας από την πανδημία που τόσο καιρό βασανίζει και ταλαιπω­ρεί την πατρίδα μας αλλά και όλο τον κόσμο.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΒΕΡΟΙΑΣ