Μία από τις ωραιότερες παραβολές των Ευαγγελίων, διηγείται σήμερα ο Χριστός, λίγο πριν από τα Πάθη Του. Είναι με λίγα λόγια η παραβολή των κακών γεωργών, στην οποία βλέπουμε την μακροθυμία αλλά και την δικαιοσύνη του Θεού, όπως επίσης και την σκληροκαρδία και την αχαριστία των ανθρώπων, που πολλές φορές δεν έχει όρια. Οι άνθρωποι αποδεικνύονται ανάξιοι της μεγάλης δωρεάς του Θεού.
Ένας νοικοκύρης φυτεύει και περιφράζει αμπέλι, φτιάχνει ληνό, πατητήρι, αναγείρει οίκημα για να κατοικήσουν οι καλλιεργητές και εν τέλει νοικιάζει το κτήμα, και το αμπέλι του σε κάποιους γεωργούς και πηγαίνει στην πόλη που μένει συνήθως. Περιμένει τον καιρό της συγκομιδής, όπου θα λάβει, θα εισπράξει το συμφωνηθέν με τους γεωργούς μερίδιό του. Γι ̓ αυτό το σκοπό στέλνει προς τους συνεταίρους του απεσταλμένους «λαβείν» το ενοίκιο «τους καρπούς αυτού». Οι γεωργοί όμως ποικιλοτρόπως κακοποίησαν τους απεσταλμένους. Αντί να τηρήσουν τα συμφωνηθέντα, τους λιθοβολούν, τούς φονεύουν.
Μπροστά στο αδιέξοδο, που αντιμετωπίζει, ο ιδιοκτήτης του αμπελώνα στέλνει τον γιό του. Σκέφθηκε: Θα αισθανθούν ντροπή τουλάχιστον μπροστά στο παιδί μου και θα συνέλθουν οι γεωργοί αυτοί. Και όμως, κάθε άλλο. Οι γεωργοί τελείως εκτραχηλισμένοι χωρίς κανένα φραγμό πλέον, είπαν: Αυτός είναι ο κληρονόμος του πατέρα. Επομένως «δεύτε αποκτείνωμεν αυτόν», ώστε να γίνει οριστικά δικό μας το αμπέλι. Και χωρίς κανένα δισταγμό «εξέβαλον έξω του αμπελώνος και απέκτειναν».
Ας δούμε με ερμηνευτικά κριτήρια τους πρωταγωνιστές της σημερινής παραβολής. Αμπελουργός είναι ο Θεός, αμπέλι ο λαός του Ισραήλ, φραγμός ο Νόμος, πύργος ο ναός του Σολομώντος, ληνός το θυσιαστήριο που έκαμαν εκεί αιματηρές θυσίες, καλλιεργητές οι Αρχιερείς, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Επίσης ας επισημάνουμε και δύο στοιχεία που λείπουν παντελώς από την συμπεριφορά των ενοικιαστών του «αμπελώνος». Πρώτο η έλλειψη φραγμού και δεύτερο, η απουσία της κατά Θεόν ντροπής.
Καθίσταται σαφές, ότι με την παραβολή αυτή ο Χριστός θέλει να τονίσει καταρχάς ότι το «έθνος άγιο» ή αλλιώς ο «λαός του Θεού» δεν είναι απλά εκείνοι οι άνθρωποι που διάλεξε ή διαλέγει ο Θεός, αλλά εκείνοι που εργάζονται τίμια τη διδασκαλία και τις εντολές που τους εμπιστεύεται. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός επέλεξε τον λαό του Ισραήλ να Τον υπηρετήσει, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι όμως καλλιέργησαν στο λαό την πεποίθηση ότι η Βασιλεία του Θεού τούς ανήκει δικαιωματικά, επειδή απλά ήταν απόγονοι των Πατριαρχών, του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ. Αυτή τους η αλαζονεία τούς οδήγησε διαχρονικά όχι μόνο στο να μην υπακούουν στους απεσταλμένους του Θεού, (Προφήτες, Κριτές Δίκαιους), αλλά να τους εξορίζουν και να τους θανατώνουν. Και βέβαια, όταν ο Θεός απέστειλε τον Υιό Του, του επεφύλαξαν το Πάθος και τον σταυρικό θάνατο.
Σήμερα παρατηρείται μια αναζήτηση του Θεού. Ο άνθρωπος επιθυμεί να αποκτήσει προσωπικές εμπειρίες ένωσης με τον Θεό. Όμως αδυνατεί να προχωρήσει, ακριβώς γιατί του λείπει «ο φραγμός», που είναι η τήρηση των εντολών Του. Εκείνος που βάζει στη ζωή του τον «φραγμό» του Νόμου του Θεού, αξιώνεται να προχωρήσει στην προσωπική κοινωνία με τον Θεό. Άλλες φορές, αδυνατεί να προχωρήσει, διότι του λείπει η «κατά Θεόν ντροπή», που όταν ασκείται με φιλότιμο και σεβασμό στις εντολές Του, τότε η ντροπή γίνεται η υπέρβαση του φόβου και συνάμα άνοιγμα στην αγάπη.
Αλίμονο στις Χριστιανικές (και όχι μόνον) κοινωνίες και τον πολιτισμό που αναπτύσσουν, όταν από την καθημερινότητα τους απουσιάζει ο φραγμός στο νόμο του Θεού και η κατά Θεόν ντροπή στο πρόσωπο Του. Πρέπει κάποτε να κατανοήσουμε, ότι η ύπαρξη αυτών των αρετών, δεν καταργεί την ελευθερία μας, αλλά προσφέρει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την απόκτηση της αιωνίου ζωής.
Είμαστε κι εμείς, ο καθένας μας, ένα αμπέλι. Η ψυχή μας είναι ένα αμπέλι προς καλλιέργεια. Καλλιεργούμεθα μέσα στην Εκκλησία και ευχόμαστε υπέρ των καρποφορούντων και καλλιεργούντων. Ας φροντίσουμε κι εμείς το αμπέλι μας, γιατί ότι είπε στους κακούς καλλιεργητές ο Χριστός ισχύει και για μας. Η Χάρη Του ας μας φωτίσει.
