«Ὦ πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τῶν πάντων Ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον, δεξαμένη τήν νῦν προσφοράν, ἀπό πάσης ρῦσαι συμφορᾶς ἅπαντας καί τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως τούς σοί βοῶντας. Ἀλληλούια».
Πρός τήν πανύμνητο Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, τήν Παναγία Παρθένο, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο ἀπευθυνθήκαμε ἀπόψε καί πάλι, γιά νά τῆς ψάλλουμε τόν ὡραιότερο Ὕμνο πού ἔχει γραφεῖ γιά τή Χάρη της, γιά νά τῆς προσφέρουμε τά ἀναρίθμητα «χαῖρε» τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, ὡς ταπεινό δῶρο εὐλαβείας καί σεβασμοῦ γιά τήν ἀνύστακτη μέριμνά της καί τή διαρκῆ μεσιτεία της.
Καί τώρα πού κλείνει ὁ κύκλος τῶν Χαιρετισμῶν της, τήν παρακαλοῦμε νά δεχθεῖ τήν προσφορά μας καί νά μᾶς δώσει τό ἀντίδωρο τῆς χάριτός της.
Τί τῆς ζητοῦμε, λοιπόν, ἀδελφοί μου;
Τῆς ζητοῦμε νά μᾶς προστατεύει καί νά μᾶς λυτρώνει ἀπό κάθε συμφορά. Καί εἶναι πολλοί οἱ κίνδυνοι πού ἐλλοχεύουν στή ζωή μας. Κίνδυνοι σωματικοί καί κίνδυνοι ψυχικοί καί πνευματικοί. Κίνδυνοι ἀπό ὁρατούς ἀλλά καί ἀπό ἀοράτους ἐχθρούς.
Ἡ ζωή μας εἶναι μία διάβαση «ἐν μέσῳ παγίδων πολλῶν» πού συχνά δέν εἴμαστε σέ θέση νά διακρίνουμε καί νά συνειδητοποιήσουμε. Ἐν μέσῳ παγίδων, τίς ὁποῖες πολλές φορές δημιουργοῦμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι γιά τόν ἑαυτό μας, μέ τήν ἀπροσεξία μας, μέ τήν ἀδιαφορία μας, μέ τή νωθρότητά μας, μέ τή ραθυμία μας. Ἐν μέσῳ παγίδων πολλῶν, πού ὁ ἐχθρός τῆς ψυχῆς μας συγκαλύπτει καί συσκοτίζει, ὥστε νά μήν τίς δοῦμε καί νά πέσουμε, γιά νά θριαμβεύσει ἐκεῖνος καί νά χαρεῖ, γιατί μᾶς νίκησε. Ἀλλά καί ἐν μέσῳ παγίδων πολλῶν, πού μπορεῖ νά δημιουργεῖ ὁ κόσμος μέσα στόν ὁποῖο ζοῦμε καί ἡ ἀδυναμία τῆς ἀνθρωπίνης μας φύσεως.
Ἀπό ὅλες αὐτές τίς παγίδες, πού μποροῦν νά μᾶς προκαλέσουν ἀνεπανόρθωτες συμφορές, παρακαλοῦμε τήν Παναγία Μητέρα μας νά μᾶς λυτρώσει. Γιατί Ἐκείνη, ὡς στοργική μητέρα, μπορεῖ καί νά τίς διακρίνει καί νά τίς ἀποτρέψει. Μπορεῖ νά μᾶς πάρει ἀπό τό χέρι καί νά μᾶς τραβήξει μακριά τους. Μπορεῖ νά ἐπέμβει σωστικά καί νά μᾶς προστατεύσει.
Καί δέν εἶναι μόνο αὐτές οἱ προσωρινές συμφορές οἱ ὁποῖες μᾶς ἀπειλοῦν καί ἀπό τίς ὁποῖες παρακαλοῦμε τήν Ὑπεραγία Θεοτόξο νά μᾶς λυτρώσει. Εἶναι καί ἡ μεγαλύτερη καί μονιμότερη συμφορά ἀπό τήν ὁποία κινδυνεύουμε. Εἶναι, ἀδελφοί μου, ἡ συμφορά τῆς αἰωνίου κολάσεως. Εἶναι ἡ συμφορά νά χάσουμε τήν αἰώνιο ζωή καί τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, καί νά στερηθοῦμε τά ἀγαθά πού ἑτοίμασε «τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» ὁ Κύριος.
Ἡ ἀπειλή τῆς αἰωνίου κολάσεως εἶναι, ἀσφαλῶς, ἡ πιό τρομακτική καί ἡ πιό φοβερή, καί εἶναι ἡ μόνη ἀπό τήν ὁποία πραγματικά μπορεῖ νά μᾶς σώσει ἡ Παναγία μας. Γιατί ἡ μεσιτεία της καί οἱ πρεσβεῖες γιά ὅσους τήν παρακαλοῦν καί τῆς ζητοῦν νά μεσιτεύει γι᾽ αὐτούς, μποροῦν χωρίς ἀμφιβολία νά ἐπηρεάσουν τόν Δεσπότη Χριστό, πού τείνει πάντοτε εὐήκοο οὖς στίς παρακλήσεις τῆς Παναγίας Μητέρας του.
Μπορεῖ ὅμως ἡ Παναγία μας νά μᾶς σώσει ἀπό τόν κίνδυνο τῆς αἰωνίου κολάσεως καί γιά ἕνα ἀκόμη λόγο, ἀδελφοί μου. Γιατί ἡ Παναγία μας «εὗρε» ὄντως «χάριν παρά τῷ Θεῷ», εὗρε χάρη νά σώζει ὅποιους τήν ἀκολουθοῦν μέ πίστη καί ἀφοσίωση. Ὅσους κρατοῦν σταθερά τό ἱμάτιό της, ὅπως τά παιδιά τό ροῦχο τῆς μητέρας τους, καί δέν παρεκκλίνουν ἀπό κοντά της. Ὅσους ἀκοῦν τίς συμβουλές της καί τίς παροτρύνσεις της καί ἐμπιστεύονται τή σωτηρία τους στή μητρική της ἀγάπη. Ὅσους ἀγωνίζονται νά ἐναρμονίζουν τή ζωή τους μέ τό θέλημα τοῦ Υἱοῦ της, ὅπως ἔκανε καί ἡ ἴδια κατά τήν ἐπίγεια ζωή της.
Ἀδελφοί μου, ἀναθέτοντας ἀπόψε στή χάρη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς Μητέρας τοῦ Κυρίου καί μητέρας ὅλων τῶν ἀνθρώπων, τά αἰτήματα τῶν ψυχῶν μας καί ἐμπιστευόμενοι στήν ἀγάπη της «τήν πᾶσαν ἐλπίδα» μας, ἄς τῆς δώσουμε τήν ὑπόσχεση ὅτι δέν θά παύσουμε ποτέ νά τῆς ἐκφράζουμε τόν σεβασμό καί τήν ἀγάπη μας μέ τήν ὑπακοή μας στόν Υἱό της καί δέν θά παύσουμε ποτέ νά τήν ὑμνοῦμε καί νά τήν ἱκετεύουμε ἐπαναλαμβάνοντας τούς στίχους τοῦ ποιητοῦ τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου: «Ὦ πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τῶν πάντων Ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον, δεξαμένη τήν νῦν προσφοράν, ἀπό πάσης ρῦσαι συμφορᾶς ἅπαντας καί τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως τούς σοί βοῶντας. Ἀλληλούια».
Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων