Βαδίζαμε μαζί με τον π.Πετρώνιο, περιτριγυρισμένοι από αδιαπέραστα δάση γεμάτα δάφνες, βελανιδιές, κουμαριές, πεύκα και καστανιές, πάνω σ’ ένα κακοτράχαλο μονοπάτι πού όμως μας πρόσφερε μεγαλόπρεπη θέα στη θάλασσα «με τα διαμάντια τού ήλιου», όπως λέει ένας Γάλλος ποιητής.
— Τον παλιό καιρό, αναφώνησε ο Πετρώνιος, οι άνθρωποι ήξεραν λίγα πράγματα, αλλά έκαναν πολλά. Σήμερα ξέρουν πολλά, αλλά δεν κάνουν και τίποτε σπουδαίο!
Ο Χριστός είπε: «Ο γάρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου έλαφρόν έστιν» (Κατά Ματθαίον, κεφ, ια’, 30) και εμείς, αντί να φέρουμε το ζυγό τού Χριστού, προτιμούμε να κουβαλάμε το ζυγό τού διαβόλου πού όμως είναι πολύ βαρύς.
Ο ρόλος της εκκλησίας είναι να οδηγήσει τον άνθρωπο στη σωτηρία, αλλά, δυστυχώς, ο κόσμος δεν ακούει.
Οι ίδιοι οι χριστιανοί αλληλοσκοτώνονται.
Να, αυτή τη στιγμή στη Γιουγκοσλαβία γίνεται κάτι πού ο Θεός δεν το θέλει.
Η Θεοτόκος εμφανίστηκε σε παιδιά στη Βοσνία και τους είπε: «Πείτε στον κόσμο να μετανοήσει και να προσεύχεται αδιαλείπτως, αλλιώς θα παρουσιαστούν μεγάλα προβλήματα».
Και νάτα τα προβλήματα, ήρθαν! Αδιαλείπτως προσεύχεστε.
Ο Θεός δε θέλει οι άνθρωποι να μάχονται μεταξύ τους, αυτό είναι δουλειά του διαβόλου…
Επιστρέψαμε στη Ρουμανική Σκήτη για τον εσπερινό. Ακολούθησε το γεύμα και αμέσως μετά το απόδειπνο. Μέσα στη σιγή της νύχτας επέστρεψα στο δωμάτιο πού οι Ρουμάνοι πατέρες μου είχαν ετοιμάσει είχε θέα στη θάλασσα.
Κάθισα για ώρα να βλέπω το φως της σελήνης να ασημώνει τη σκοτεινή επιφάνεια του νερού. Αυτή τη Μεσόγειο πόσο την αγαπούσα!
Από το βιβλίο Η χερσόνησος των Αγίων. Alain Durel μετάφραση: Πολυξένη Τσαλίκη – Κιοσόγλου · Ατέρμονον, 2015
