Πάρα πολλά ζευγάρια τα απασχολούσε το πρόβλημα των παιδιών. Άλλοι είχαν κάποιο πρόβλημα και δεν έκαναν παιδιά κι είχαν λογισμό να υιοθετήσουν ένα ξένο παιδί, άλλοι σκεφτόντουσαν να κάνουν ένα, το πολύ δύο παιδιά και μετά να παίρνουν προφυλάξεις για να μην κάνουν άλλα, ενώ άλλοι έβαζαν σκοπό τους να αποκτήσουν πολλά παιδιά.
Συχνά λοιπόν, οι οικογενειάρχες ζητούσαν από τον Γέροντα τη συμβουλή του και σ’ αυτό το ζήτημα.
Ο Γέροντας τους τόνιζε ότι πρέπει να έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού και να μην βάζουν ανθρώπινο πρόγραμμα, γιατί τα παιδιά τα δίνει ο Θεός. Εκείνος είναι ο μόνος που ξέρει αν θα δώσει, πότε θα δώσει και πόσα παιδιά θα δώσει. Κανένας άλλος.
Μερικοί, έλεγε ο Γέροντας, προφασίζονται ότι έτσι όπως έγινε η ζωή δύσκολη, ένα παιδί με το ζόρι και με πολλές δυσκολίες το μεγαλώνουν, γι’ αυτό προφυλάσσονται, για να μην κάνουν άλλο παιδί. Αυτό όμως είναι μεγάλη αμαρτία, γιατί έτσι δείχνουν ότι οι ίδιοι κανονίζουν πιό καλά τα πράγματα απ’ ό,τι ο Θεός. Είναι υπερήφανοι και υποτιμούν την πάνσοφη πρόνοια του Θεού.
Ο Θεός βλέπει και την ψυχική και την οικονομική τους κατάσταση και πολλά άλλα, τα οποία ούτε βλέπουμε ούτε γνωρίζουμε ότι υπάρχουν. Αν λοιπόν τα οικονομικά της οικογένειας είναι πενιχρά και ίσα – ίσα που φτάνουν για να συντηρήσουν ένα παιδί, η λύση δεν είναι να φοβούνται μην κάνουν άλλο και να το αποφεύγουν, κι έτσι να αντιστέκονται στο θέλημα του Θεού, αλλά να πιστεύουν ότι αν ο καλός μας Θεός θέλει να φέρει κι άλλο, ή κι άλλα παιδιά στον κόσμο Εκείνος που «οίδε γάρ ών χρείαν έχομεν πρό του ημάς αιτήσαι Αυτόν» θα φροντίσει και για την ενίσχυση των οικονομικών της. Έτσι συμβούλευε όσους τον ρωτούσαν για τα ζητήματα αυτά και συνέχιζε:…
«Ο Θεός είναι Εκείνος, ο οποίος πρέπει να καθορίζει τον αριθμό των παιδιών σε μία οικογένεια. Ο Θεός δεν είναι αδιάκριτος και κακός. Μόλις δεί ότι δεν αντέχουμε άλλο, θα σταματήσει και τα παιδιά».
Μία φορά ήταν ένας πατέρας και είχε επτά παιδιά και δύσκολα τα έβγαζε πέρα. Όμως παρ’ όλα αυτά δεν κάμφθηκε και δεν έπαιρνε καμία προφύλαξη, για να μην κάνει άλλα. «Θά τα αφήσω στο Θεό» είπε. Από τότε, αν και ήταν νέος δεν έκανε άλλο παιδί.Μερικούς πάλι που βιαζόντουσαν να αποκτήσουν παιδί, ο Γέροντας τους συμβούλευε να μην κοιτάζουν το τι λέει ο κόσμος, αλλά να αφήνουν τον Θεό να τους δώσει το παιδί, την κατάλληλη στιγμή που μόνον Εκείνος γνωρίζει.
Ορισμένοι έλεγε, ενώ δεν έχουν ειρηνεύσει και δεν έχουν τακτοποιηθεί πνευματικά, πιέζουν τον Θεό να τους δώσει το παιδί, τη στιγμή που εκείνοι επιθυμούν.
Ο Θεός τους το δίνει. Βλέπουν όμως, ότι το παιδί μεγαλώνοντας, γίνεται νευρασθενικό, γιατί κληρονόμησε τα πάθη των γονέων του και οι ίδιοι μπαίνουν πλέον σε έναν πολύ μεγάλο αγώνα, αφού έχουν καταστήσει το παιδί τους – χωρίς να φταίει – κληρονόμο των δικών τους παθών από τα οποία δεν είχαν φροντίσει να καθαριστούν, πρίν βιαστούν να ζητήσουν παιδί από τον Θεό.
Έλεγε λοιπόν, ότι οι σύζυγοι πρέπει να αφήνονται εντελώς στα χέρια του Θεού και να μην είναι αυτοί που με το δικό τους θέλημα θα εμποδίζουν, ή θα ρυθμίζουν το θέλημά Του. Να αφήνουν τον Θεό να ενεργεί σύμφωνα με την αγαθή Του θέληση και την παντογνωσία Του, γιατί έτσι θα κατοικεί στις ψυχές τους και θα σκεπάζει τις οικογένειές τους η Χάρη και η Ευλογία Του
Αποσπάσματα από το βιβλίο «Σκεύος εκλογής»,τού ιερομονάχου Χριστόδουλου Αγιορείτου
orthodoxia.online – Η Ορθόδοξη ματιά στα γεγονότα
