Η τωρινή κρίση στα ελληνοτουρκικά στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα επεισόδιο, ένας κρίκος στον ψυχρό πόλεμο που μαίνεται μεταξύ των δύο χωρών. Μέχρι το 1974, στο κέντρο αυτού του ιδιότυπου ψυχρού πολέμου ήταν το Κυπριακό.
Με την εισβολή και την κατοχή, η Άγκυρα θεώρησε πως έλυσε με τον δικό της τρόπο το πρόβλημα και φρόντισε να ανοίξει δεύτερο μέτωπο στο Αιγαίο.
Η Τουρκία, λοιπόν, σταδιακά αλλά σταθερά έχτισε αυτό που η ίδια αποκαλεί διμερείς διαφορές, βαφτίζοντας έτσι τις μονομερείς επεκτατικές διεκδικήσεις της στο Αιγαίο. Κορμός αυτής της πολιτικής ήταν ο ισχυρισμός ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα.
Τον ισχυρισμό, δηλαδή, τον οποίο από διακηρύξεις έχεις πλέον μετατρέψει σε πολιτική πράξη. Ως εκ τούτου η υφαλοκρηπίδα των δύο χωρών έπρεπε να οριοθετηθεί με βάση την αρχή της μέσης γραμμής, αλλά υπολογίζοντας από τις μικρασιατικές ακτές και από τις ακτές της ηπειρωτικής Ελλάδας.
Ταυτόχρονα με τη διχοτόμηση της θάλασσας, η Άγκυρα διεκδικούσε και τη διχοτόμηση του εναερίου χώρου, όσον αφορά τον έλεγχο και των πτήσεων και στρατιωτικών και πολιτικών αεροσκαφών πάνω από το Αιγαίο. Με άλλα λόγια, επεδίωκε να εγκλωβίσει τα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου σε τουρκικό θαλάσσιο και εναέριο χώρο, με σκοπό μελλοντικά να εγγράψει υποθήκες και γι’ αυτά καθ’ αυτά.
Διαβάστε τη συνέχεια στο slpress.gr →
