Πολλές φορές αισθανόμαστε ότι δεν καταφέρνουμε τίποτα. Ότι πάλι διολισθαίνουμε στα ίδια πάθη, στα ίδια λάθη, σε εκείνα που μας κάνουν να νιώθουμε αδύναμοι, ένοχοι και αμετανόητοι.
Και όμως είχαμε δώσει μιαν υπόσχεση στον Θεό και στον εαυτό μας. Αναφωνήσαμε αποφασισμένοι
[mks_pullquote align=”left” width=”810″ size=”40″ bg_color=”#1e73be” txt_color=”#ffffff”]«δεν θα το ξανακάνω ποτέ πια..».[/mks_pullquote]
| Είδη μνημείου
Γονατίσαμε στην προσευχή γι αυτό το θέμα με την καρδιά γεμάτη πόνο αλλά και ελπίδα ότι δεν θα ξανασυμβεί.
Κι όμως, πάλι ήρθε, πάλι συναντήσαμε το πάθος, την αδυναμία, το λάθος και την αποτυχία. Είναι τότε που αισθανόμαστε ότι τίποτε δεν άλλαξε, ότι όλα είναι πάλι τα ίδια, ότι ξεκινάμε από την αρχή.
Δεν είναι όμως έτσι. Άδικα χτυπάμε τον εαυτό μας και μάλιστα πιο σκληρά και βίαια από όλους τους δήμιους και βασανιστές. Ξέρεις κάτι; Η δική σου ματιά είναι η πιο σκληρή.
Όταν βρίσκεσαι σε ένα δρόμο και κινείσαι, δεν σημαίνει ότι έφτασες και στο προορισμό. Μπορεί να πέσεις, να χτυπήσεις, να λασπωθείς, να χαθείς, όμως δεν παύεις να είσαι μέσα στο δρόμο.
Δεν έχουμε μάθει να εκτιμούμε τα απλά μαθήματα, τα σιγαλά βήματα, τον αρμονικό ρυθμό. Θέλουμε σπουδαία και θαυμαστά, υψηλά και μέγιστα.
Θέλουμε να μην πονέσουμε, να μην δακρύσουμε, να γίνουν όλα εύκολα και γρήγορα. Δυστυχώς μες την αλαζονεία των κατορθωμάτων μας δεν κατανοούμε ότι πολλές φορές μια πτώση μας ωφελεί πολύ περισσότερο από την μια μεγάλη «αρετή».
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος-«Όλα είναι δρόμος», σελ.79-81 εκδόσεις Αρμός
