Νομίζω -συγγνώμη αν σε αδικώ- ότι οι περισσότεροι από εμάς, κάνοντας προσευχή, δεν πλησιάζουμε τον Θεό για να ζυμωθούμε εμείς μαζί Του, αλλά για να ζυμώσουμε Αυτόν μαζί μας. Δηλαδή, θα μας άρεσε να ‘χει κι Αυτός προβλήματα, ακόμα και άγχος.
Advertisements
Θα θέλαμε να δούμε κι Αυτόν αγχωμένο, για να ησυχάσουμε. Έναν Θεό ήρεμο δεν τον αντέχουμε. Έναν Θεό που μεταδίδει απλώς απάθεια, ησυχία, σιωπή και γαλήνη δεν τον μπορούμε.
Φαίνεται αυτό και στη ζωή του Χριστού μας. Μια φορά ο Χριστός ήταν στο καράβι και κοιμόταν. Επιασε τρικυμία. Οι μαθητές αγχώθηκαν. Κινδύνευαν να βουλιάξουν. Η αγωνία τους μεγάλη μη χάσουν τη ζωή τους. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης ζωντάνεψε, ζωήρεψε και τους κατατρόμαξε.
| Είδη μνημείου
Ο Χριστός μας, αφημένος στην αγάπη του Θεού. Παραδομένος στην απόλυτη εμπιστοσύνη του Πατέρα Του. Οι μαθητές, αντί να πάρουν από τη δική Του ηρεμία και να πουν: «Κοίτα τι ήσυχος που είναι! Μακάρι να γίνουμε κι εμείς ήσυχοι σαν κι Αυτόν! Κύριε, πάρε κι εμάς μαζί Σου στην ησυχία Σου. Βοήθα κι εμάς να ζήσουμε την ειρήνη Σου!» είπαν το αντίθετο: «Μα γιατί είναι τόσο ήσυχος; Ξυπνήστε Τον. Κύριε, δεν Σε νοιάζει που χανόμαστε; Γιατί κοιμάσαι;» Ο νους μας τρέφεται από τη φασαρία και την ταραχή!
Η προσευχή όμως είναι υπέρβαση και κατάργηση του νου. Εστω για λίγη ώρα. Και γι’ αυτό είναι πολύ δύσκολο να συγκεντρωθούμε. Γιατί ο νους μας λέει: Αν δεν σκεφτώ προβλήματα, πώς θα ζήσω; Αν δεν σκεφτώ περιπέτειες, αρρώστιες, στενοχώριες, άγχος, αγωνίες, δεν λειτουργώ. Αυτά είναι τα καύσιμά μου. Ο νους έτσι δουλεύει. Κι έρχεται η ώρα που προσεύχεσαι, βιώνοντας τη θεϊκή παρουσία.
Ο νους πλέον παραχωρεί τη θέση του στην καρδιακή απεραντοσύνη και στο πέλαγος της θείας γαλήνης. Δυσκολεύεται όμως να περάσει αυτή τη στενή πύλη. Να πάρει την απόφαση να βγει από τα προβλήματα. Γι’ αυτό θα έχεις παρατηρήσει ότι την ώρα της προσευχής έρχονται συνέχεια στον νου διάφορα θέματα, υποθέσεις, υποχρεώσεις. Μπορεί κι ωραία θέματα.
Λύσεις προβλημάτων, λογαριασμοί που έχουμε να πληρώσουμε, τηλεφωνήματα που πρέπει να κάνουμε, συζητήσεις ή ραντεβού που έχουμε να κλείσουμε. Ολα αυτά δεν είναι κακά πράγματα. Ο νους θέλει μονίμως να σκέφτεται: Και κακά, και καλά, και ό,τι να ‘ναι. Αρκεί να ‘χει υλικό να κυκλοφορεί μέσα του. Η προσευχή όμως είναι ακριβώς το αντίθετο. Είναι η είσοδος στον χώρο της σιωπής, εκεί όπου δεν υπάρχουν λογισμοί και προβλήματα.
Είμαστε όμως τόσο εθισμένοι στους λογισμούς και στις σκέψεις -πολλές και περιττές σκέψεις-, που δεν αντέχουμε ούτε πέντε λεπτά! Θέλουμε διαρκή νοητική ένταση. Δεν αντέχουμε τόση ησυχία. Αυτό το βιώνει κανείς όταν πάει στο Άγιον Όρος.
Ή, γενικότερα, αν πάει κάπου ήσυχες διακοπές. Λέει συχνά: «Θέλω να ξεκουραστώ, να ησυχάσω». Μόλις όμως του δοθεί η ευκαιρία, δεν ησυχάζει. Ψάχνει μόνος του να δημιουργήσει ένα πρόβλημα, ώστε να ‘χει κάτι να σκέφτεται. Ζητάει πάλι την ένταση. Είμαστε εθισμένοι στα προβλήματα και τα δράματα. Σαν τους ναρκομανείς, που δεν μπορούν χωρίς τη δόση τους.
Η δική μας δόση είναι το πρόβλημα. Αν σε βάλουν σ’ ένα δωμάτιο, κλείσεις τα μάτια και σου πουν: «Ηρέμησε. Εδώ δεν έχεις προβλήματα. Κλείσε τα όλα, τηλέφωνα, κινητά, σταθερά, ίντερνετ, τα πάντα, και ησύχασε», η απάντησή σου θα είναι: «Δεν μπορώ».
Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου
«Ολα του γάμου δύσκολα…»
των εκδόσεων Αθως
Από τον P. Andreas Konanos και την Εφημεριδα Ορθόδοξη Αλήθεια
