Όταν κάποια ασθένεια επισκέπτεται το χριστιανό, αυτός πρέπει, πρώτ’ απ’ όλα, να οπλίζεται με υπομονή, ταπείνωση και ελπίδα στον Θεό. Εκείνος, βλέπετε, παραχωρεί όλες τις ασθένειες γιά την ωφέλεια της ψυχής μας, για να μας φέρει σε μετάνοια. Ο σοφός Σειράχ λέει: «Παιδί μου, τις αρρώστιες σου μην τις παραμελείς, αλλά να προσεύχεσαι στον Κύριο, κι Αυτός θα σε γιατρέψει. Άφησε την αδικία, κάνε το σωστό και καθάρισε την καρδιά σου από κάθε αμαρτία» (38:9-10).
Στις ασθένειες, και μάλιστα στις σοβαρές και επίμονες, οφείλουμε να ζητάμε τη βοήθεια των ειδικών γιατρών και να εκτελούμε τις υποδείξεις τους. Λέει πάλι ο Σειράχ: «Να αποδίδεις στο γιατρό τις τιμές που του ανήκουν, γιατί ο Κύριος τον έχει ορίσει στο λειτούργημά του. Ο Κύριος δημιούργησε τα φάρμακα από τη γη, και ο άνθρωπος που έχει φρόνηση δεν θα διστάσει να τα χρησιμοποιήσει» (38:1, 4).
Οι ασθένειες, προπάντων οι βαριές και χρόνιες, συνοδεύονται από ταραχή της καρδιάς. Την ταραγμένη μας καρδιά ας την υποτάσσουμε στον λογικό νου, κι αυτόν πάλι στον Θεό. Η βαρυγγώμια, η αγανάκτηση και η απελπισία δεν ταιριάζουν στον άρρωστο χριστιανό, ο οποίος, απεναντίας, όταν υποφέρει, ευγνωμονεί και δοξάζει πιο εγκάρδια τον Κύριο. Γνωρίζει πως η ασθένεια, όπως και κάθε άλλη δοκιμασία ή θλίψη, συντελεί στη σωτηρία του. Στο κρεβάτι του πόνου, λοιπόν, συλλογίζεται την αιωνιότητα, αναλογίζεται τα σφάλματά του και αποφασίζει σταθερά να διορθωθεί.
Αν η ασθένεια επιδεινωθεί τόσο, ώστε ο πιστός να απειλείται με θάνατο, τότε αυτός οφείλει να τακτοποιήσει όλες τις βιοτικές υποθέσεις του. Πρώτα-πρώτα πρέπει να συμφιλιωθεί με τους εχθρούς του, έπειτα να αποζημιώσει, όπως και όσο μπορεί, εκείνους που αδίκησε, και, τέλος, να διαθέσει νόμιμα την περιουσία που του έμεινε.
Πάνω απ’ όλα, όμως, ο άρρωστος χριστιανός πρέπει να φροντίσει χωρίς χρονοτριβή για την κάθαρση της ψυχής του από την αμαρτία με τη μετάνοια, την Εξομολόγηση και τη Μετάληψη των αχράντων Μυστηρίων. Κάθε αναβολή της Εξομολογήσεως και της θείας Κοινωνίας μπορεί ν’ αποδειχθεί ολέθρια, επειδή αιφνίδια επιδείνωση της ασθένειας δεν αποκλείεται να οδηγήσει τον άρρωστο σε απώλεια των αισθήσεων ή και σε θάνατο. Αφού, λοιπόν, απαλλαγεί το συντομότερο από το βάρος των αμαρτημάτων του και ενωθεί με τον Κύριο, μεταλαβαίνοντας το Σώμα και το Αίμα Του, δεν έχει παρά να αφεθεί με πίστη στα χέρια Εκείνου. Κι αν βλέπει κοντά του το θάνατο, ας μην απελπίζεται. Ας τον υποδεχθεί άφοβα και ήρεμα, γνωρίζοντας το έλεος και τη φιλανθρωπία του μοναδικού Σωτήρα Χριστού. Γιατί, κι αν αμαρτήσαμε, γράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, «έχουμε συνήγορο κοντά στον Πατέρα τον δίκαιο Ιησού Χριστό. Αυτός θυσιάστηκε για να μας ελευθερώσει από τις αμαρτίες μας (Α’ Ιω. 2:2).
Από το βιλίο: Γέροντος Ευστρατίου (Γκολοβάνσκι), Απαντήσεις σε ερωτήματα χριστιανών. Ιερά Μονή Παρακλήτου, 2012. Ερωτήσεις 96, 48.
Πηγή: www.koinoniaorthodoxias.org
Κάνε το σχόλιο σου