Ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα που τίθενται στον τομέα της πολιτικής οικονομίας και της φιλοσοφίας γενικότερα είναι από πού προέρχονται τα δικαιώματα του ανθρώπου.
Advertisements
Σε γενικές γραμμές, και φυσικά απλουστεύουμε πολύ εδώ, υπάρχουν δύο σχολές σκέψης ως προς αυτό το ζήτημα. Υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν ότι τα δικαιώματα είναι ουσιαστικά κομμάτι της ύπαρξής μας, ενώ κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι είναι κάτι που λαμβάνουμε στα πλαίσια ενός κράτους ή έστω μιας κοινωνίας. Θα σας παρακαλέσω λοιπόν, αγαπητέ αναγνώστη, να κάνουμε ένα νοητικό ταξίδι, μία άσκηση επί χάρτου, εάν θέλετε, προκειμένου να κάνουμε ένα τεστ σε αυτές τις δύο λογικές. Σκεφτείτε Λοιπόν εσείς τι πιστεύετε για τον ίδιο σας τον εαυτό. Η ελευθερία σας προέρχεται από κάποιον νόμο, από κάποιο Σύνταγμα ή έστω από κάποια παράδοση;
Εάν αισθάνεστε πραγματικά ότι η ελευθερία του ατόμου προέρχεται από το γεγονός ότι την προβλέπει μία οποιουδήποτε είδους νομοθεσία, τότε, φοβούμαι, ότι αυτό το κείμενο δεν θα σας ικανοποιήσει. Μπορείτε, και πιθανώς καλό θα ήταν να το διαβάσετε, αλλά θα πρέπει να σας προειδοποιήσω ότι κατά πάσα πιθανότητα θα διαφωνήσετε μετά βδελυγμίας με το μεγαλύτερο μέρος του. Υπάρχει ένας πολύ απλός τρόπος να αποδείξουμε την άποψη ότι η ελευθερία του ανθρώπου και γενικότερα τα δικαιώματα του προέρχονται από την ίδια του την ύπαρξη και όχι από οποιοδήποτε κοινωνικό κατασκεύασμα, όπως τα ήθη, τα έθιμα, οι νόμοι και τα συντάγματα.
Σκεφτείτε λοιπόν τι θα γινόταν εάν βρισκόσασταν σε ένα ακατοίκητο νησί κάπου μέσα στην απέραντη έκταση του ειρηνικού ωκεανού. Φυσικά, δεν εννοώ ότι θα πρέπει να σκεφτείτε πως να γίνετε Ροβινσώνας Κρούσος για να επιβιώσετε, αλλά τι θα άλλαζε ως προς τα δικαιώματά σας εν σχέση με την πραγματική ζωή σας. Θα σταματούσατε να έχετε δικαίωμα να ζήσετε; Θα σταματούσατε να έχετε ελευθερία σκέψης, επιλογής και έκφρασης; Θα χάνατε την δυνατότητα να φτιάξετε πράγματα με τα χέρια σας ή δημιουργώντας κάποια ξύλινα εργαλεία να καλλιεργήσετε την γη; Όχι. Τίποτα δεν θα άλλαζε σε αυτά. Από την άλλη μεριά όμως δεν υπάρχει κανείς εκεί να σας προσφέρει εργασία.
Ούτε και περίθαλψη. Στέγαση ομοίως. Και σημειώνω εδώ πας αυτά είναι “δικαιώματα” τα οποία αποδέχεται το Ελληνικό σύνταγμα και την παροχή των οποίων μάλιστα “εγγυάται” ή οφείλει να προωθεί αενάως ο ελληνικός κρατικός μηχανισμός. Αυτό μας οδηγεί σε μία παράξενη κατάσταση όπου πολλά από αυτά που μας έχουν μάθει να θεωρούμε δικαιώματα εξαφανίζονται ως δια μαγείας, ενώ άλλα που έχουν βαλθεί εδώ και πολλές δεκαετίες να μας πείσουν ότι είναι δωρεές κοινωνικών κατασκευασμάτων, εξουσιών και κυβερνήσεων, είναι ακόμα εκεί στο νοητικό νησάκι μας και μας κλείνουν πονηρά το μάτι. Στο φανταστικό νησί μας λοιπόν ένα από τα πράγματα τα οποία δεν θα μπορούσε ποτέ κανένας να σας στερήσει, και όχι μόνο γιατί δεν θα υπήρχε κανένας άλλος εκεί, είναι η δυνατότητά σας να εκφράζεστε και να λέτε ελεύθερα ότι πιστεύετε.
Σωστό ή λάθος αυτό που έχετε να πείτε δεν έχει καμία σημασία. Αν θα ήταν καλό ή κακό είναι επίσης ασήμαντο, εν σχέση με το θέμα που εξετάζουμε. Αυτό το οποίο έχει σημασία είναι το αναφαίρετο φυσικό δικαίωμά σας να εκφράζεστε ελεύθερα. Αυτό το δικαίωμα στην Ελευθερία της έκφρασης, το τόσο παρεξηγημένο είναι αυτό το οποίο βρίσκεται υπό συνεχή επίθεση από κάποιους οπαδούς συγκεκριμένων ιδεολογιών. Αυτοί οι άνθρωποι ως στόχο έχουν να αντισταθμίσουν την έλλειψη επιχειρημάτων τους με μία λυσσώδη προσπάθεια να κλείσουν τα στόματα όλων αυτών που δεν υποστηρίζουν τα πιστεύω τους. Έτσι λοιπόν οι οπαδοί του ολοκληρωτισμού προσπαθούν με δύο τρόπους να χτυπήσουν την Ελευθερία της έκφρασης.
Ο πρώτος είναι η δυσφήμηση. Έτσι φροντίζουν να διαδίδουν ότι το γεγονός της Ελευθερίας της έκφρασης είναι ταυτόσημο με τον φασισμό και με την ανηθικότητα. Προσπαθούν δηλαδή να περάσουν την εσφαλμένη θέση ότι όλοι αυτοί που είμαστε υπέρμαχοι της ελευθερίας της έκφρασης αποδεχόμαστε αυτόματα ό,τι πουν τα πιο ακραία στοιχεία κάθε κοινωνίας και άρα είμαστε ένα με αυτά. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Το ότι θέλουμε να ακούγονται όλες οι απόψεις δεν σημαίνει αποδοχή. Αντίθετα, ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος για να αντιμετωπιστούν τα ακραία στοιχεία είναι ο διάλογος και η κατάδειξη της τραγικότητας των θέσεων και της ανυπαρξίας των επιχειρημάτων τους.
Καθώς η μέθοδος της συκοφαντίας δεν δούλεψε ιστορικά γιατί πάντοτε υπήρχαν σκεπτόμενοι άνθρωποι που αντιλαμβάνονταν, ανεξαρτήτως των πεποιθήσεών τους, το λογικό σφάλμα αυτής της πρότασης, τα τελευταία χρόνια χρειάστηκε να συνδυαστεί με την δεύτερη μέθοδο. Η δεύτερη αυτή μέθοδος η οποία είναι μετεξέλιξη και παραλλαγή της πρώτης αλλά ίδια ως προς τους στόχους, δεν είναι άλλη από την πολιτική ορθότητα. Έτσι λοιπόν οι υπέρμαχοι του ολοκληρωτισμού, οι οποίοι έχουν και μία ιδιαίτερη ευχέρεια στο να αλλάζουν το νόημα των όρων και έτσι να πετούν την μπάλα στην εξέδρα, άρχισαν να προωθούν την εξής επίσης εσφαλμένη λογική: Η βία είναι κακό πράγμα.
Όταν λες κάτι που προσβάλει ή κάνει κάποιον να νοιώθει άβολα του ασκείς βία. Άρα θα σου απαγορεύσουμε να μιλάς για να μην ασκείς βία στους άλλους και να μην ωθείς σε βίαιες συμπεριφορές με το παράδειγμά σου. Αυτή η σειρά σκέψεων εκ πρώτης όψεως φαίνεται να είναι ορθή και σίγουρα να βρίσκεται μέσα ακόμα και στα πλαίσια μιας πολύ απαλής σοσιαλδημοκρατίας. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι πρόκειται για ένα ολοκληρωτικό κατασκεύασμα, παντελώς ανυπόστατο, το οποίο,όπως είπαμε είναι λογικώς εσφαλμένο.
Ευτυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι αρνητικά διατεθειμένοι έναντι της βίας. Δυστυχώς, όμως, αυτό τους κάνει να συμφωνούν βεβιασμένα με την παραπάνω σειρά σκέψεων παρόλο που αυτή είναι εσφαλμένη. Με αυτόν τον τρόπο αρκεί να βρεθεί ένα γκρουπ ανθρώπων ή έστω κάποια μεμονωμένα μέλη μιας κοινωνίας, πού να διαδηλώσουν ότι προσβάλλονται από κάποια ιδέα, ή από κάποια ιδεολογία ή ακόμα και από κάποια επιστημονικά δεδομένα και, σύμφωνα με τους θιασώτες της πολιτικής ορθότητας, υπάρχουν αρκετές αποδείξεις για την ενοχή και την καταδίκη όλων όσοι τα διαχειρίζονται. Και το έγκλημα αυτών; Φασισμός. Έτσι αυτές οι απόψεις, οι ιδέες, οι ιδεολογίες ακόμα και αυτές οι επιστημονικές γνώσεις εκβάλλονται εις το πυρ το εξώτερο και οποιοσδήποτε αρνείται αυτόν τον παραλογισμό, αυτομάτως, βαφτίζεται ναζιστής, φασίστας και εν γένει γουρούνι όρθιο.
Αυτομάτως, σύμφωνα με την λογική τον ολοκληρωτιστών, όσοι έχουν δεχτεί, δια της πολιτικής ορθότητας, τον στιγματισμό αυτόν, πρέπει να περιθωριοποιηθούν, να διασυρθούν και εν πολλοίς να εξαφανιστούν από το κοινωνικό γίγνεσθαι. Μάλιστα ένα πολύ μεγάλο μέρος των οπαδών της λογικής αυτής θεωρούν ότι κάποιος που υποπίπτει σε αυτό το αμάρτημα χάνει την ανθρώπινη υπόστασή του και μπορεί πλέον να θεωρηθεί στόχος για φυσική βία ή ακόμα και εξόντωση. Αν σκεφτούμε ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους, και καλώς, δεν θα πείραζαν ένα σκύλο ή μία γάτα για παράδειγμα, τότε καταλαβαίνουμε ότι αυτό που πρεσβεύει η πολιτική ορθότητα στο μυαλό ενός μεγάλου μέρους των θιασωτών της, είναι ότι όποιος δεν πηγαίνει με τα νερά τους δεν είναι καν ζώο που να αξίζει να κρατήσει τη ζωή του.
Έτσι, ουσιαστικά αλλάζουν τους κανόνες του παιχνιδιού και από ανταλλαγή επιχειρημάτων η πολιτική και η οικονομία γίνονται ένα κλειστό παιχνίδι, όπου apriori ισχύουν μόνο οι δικές τους ιδέες και όλοι οι άλλοι είναι έκφυλοι που καλό θα ήταν να μην υπάρχουν καν. Ακόμα κι έτσι όμως, δεν έχουν τη δυνατότητα να κερδίσουν το παιχνίδι, ούτε με αυτούς τους κανόνες που οι ίδιοι φτιάχνουν. Πολλές δε φορές αντιφάσκουν σε τέτοιο βαθμό που καταντούν αστείοι. Έτσι παρατηρούμε το καταπληκτικό πως όταν, ας πούμε, σατυρικοί καλλιτέχνες ακολουθούν τα κελεύσματα τους, τότε η σάτιρα δεν έχει κανένα όριο. Μόλις εμφανιστεί κάποιος ο οποίος, ως σατυρικός καλλιτέχνης, τους ξεμπροστιάζει, τότε αυτόματα είναι ένας αισχρός και αήθης κίτρινιστης, του οποίου ο λόγος πρέπει να φιμωθεί πάραυτα.
Όταν ένας ολοκληρωτιστής σπάει, καταστρέφει και χτυπάει δεν ξέρουμε αν είναι ήρωας ή αν είναι κατακριτέος. Συνήθως για τους πολιτικά ορθούς αν είναι κόκκινος είναι ήρωας γιατί μάχεται για τα δίκαια αιτήματά του. Αν από την άλλη κάνει ακριβώς τα ίδια πράγματα αλλά είναι ιδεολογικά μαύρος τότε είναι βδέλυγμα άξιο εκτέλεσης. Για τις ίδιες ακριβώς πράξεις μιλάμε φυσικά, κάτι που καταδεικνύει το παράλογο της θεωρίας. Με τούτα και μ’ εκείνα οι θιασώτες της πολιτικής ορθότητας καταλήγουν να εξευτελίζουν τις λέξεις και πλέον οποιοσδήποτε έχει μία διαφορετική άποψη είναι φασίστας ή/και νάζι. Έτσι οι πραγματικοί ολοκληρωτιστές που υπηρετούν διάφορους τύπους εθνικοσοσιαλισμού, στην πραγματικότητα βρίσκονται στο απυρόβλητο. Μιας και όλοι χαρακτηρίζονται με τον ίδιο τρόπο, δίκαιοι και άδικοι, τελικά δεν στιγματίζεται κανένας από τον χαρακτηρισμό και οι πολίτες της κοινωνίας καταλήγουν να θεωρούν φυσιολογικό να χαρακτηρίζεται κάποιος έτσι.
Να προσθέσουμε, τελειώνοντας αυτές τις σκέψεις, ένα βασικό λογικό σφάλμα του συλλογισμού που υποστηρίζει πλέον την πολιτική ορθότητα. Θα μπορούσαμε πολύ εύκολα σε τεχνικό και ουσιαστικό επίπεδο να προσβάλουμε και την πρώτη πρόταση του συλλογισμού αλλά και την τελευταία που είναι εξίσου λογικώς εσφαλμένες αλλά ας μην μακρηγορούμε και ας περιοριστούμε στην δεύτερη πρόταση. Η βία είναι πολύ συγκεκριμένο πράγμα και έχει πάντα υλική υπόσταση. Μη υλική βία δεν μπορεί να οριστεί γιατί πολύ απλά δεν είναι μετρήσιμη. Σαφώς και κάποιος μπορεί να νοιώσει άσχημα από τα λόγια ή τις πράξεις κάποιου άλλου, πλην όμως το αν όντως ένοιωσε άσχημα και πόσο δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Όχι μόνο η αρχή της αναλογικότητας πάει περίπατο στην πιθανή προσπάθεια τιμωρίας, αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε καν αν υπήρξε “έγκλημα”. Και αν κάποιος σκεφτεί πως μπορεί να τιμωρηθεί η απόπειρα, τότε θα πρέπει να αποδείξει πως ο “δράστης” όντως είχε υπόψη του να βλάψει τον άλλον. Αυτό φυσικά δεν αποδεικνύεται με τίποτα. Εφόσον δεν το αποδείξει αυτό, συζητάμε για τιμωρία μιας ακούσιας κίνησης η οποία δεν ξέρουμε αν και πόσο έβλαψε κάποιον. Και φυσικά ήδη έχουμε φτάσει σε δίκη προθέσεων που νομίζω είναι κατανοητό πως δεν έχει κανένα νόημα. Και ακόμα χειρότερα, τι γίνεται αν όντως κάποιος νοιώσει πολύ, μα πάρα πολύ άσχημα ακούγοντας κάποιον που λέει την αλήθεια;
Θα πρέπει να λέμε ότι ο γάιδαρος πετάει για να μην προσβληθεί ο γάιδαρος που νομίζει πως είναι γλάρος; Αφού δεν πετάει, τι να κάνουμε; Η πολιτική ορθότητα ξεκίνησε ως μια υποκριτική μανιέρα των πολιτικών παπατζήδων που επέβαλε να μετρούν τα λόγια τους ώστε να μην προσβληθεί κανείς και χάσουν ψηφαλάκια. Μπορούμε να πούμε με βάση τα παραπάνω πως κατέληξε σε ένα επικίνδυνο όπλο στα χέρια των θιασωτών του ολοκληρωτισμού. Με αυτό προσπαθούν να σιγάσουν όλους όσοι έχουν διαφορετική άποψη, ορθή η εσφαλμένη.
Το φυσικό δικαίωμα του ανθρώπου να εκφράζεται ελεύθερα προϋπάρχει οποιασδήποτε πολιτείας ή νόμου. Σε αυτόν τον τομέα, η συνταγματική κατοχύρωσή του από οποιαδήποτε επιβουλή στο ομοσπονδιακό σύνταγμα των ΗΠΑ, αποτελεί φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση. Είναι δε τόσο απόλυτη και ξεκάθαρη αυτή η προστασία που κανένας ολοκληρωτιστής, οποιουδήποτε χρώματος, δεν κατάφερε να την καταλύσει. Μέχρι σήμερα τουλάχιστον…
Ιωάννης Λουκέρης
Πηγή: www.meaculpa.gr
