Κάποτε εις το Μοναστήρι της Κεχαριτωμένης Θεοτόκου, κατά την ημέρα επισήμου εορτής ευρισκόμεθα εις την επίσημο τράπεζα, τόσο oι Πατέρες και αδελφοί, όσο και αρκετοί λαϊκοί.
Ανάμεσα εις τους λαϊκούς υπήρχε και κάποιο παιδί, από όσο ενθυμούμαι, του δημοτικού σχολείου.
– Γέροντα, θα ήθελα κάνω μία ερώτηση, είπε ο μικρός μαθητής.
– Να σε ακούσω παιδί μου, απεκρίθη ο Γέροντας, χωρίς να περιφρόνηση την ηλικία του.
Η Εκκλησία κανόνισε κατά τη νηστεία να τρώμε μερικά φαγητά και μερικά άλλα όχι. Γιατί, λοιπόν, τα ρύθμισε κατ’ αυτόν τον τρόπο; Γιατί δεν έβαλε το αντίθετο ακριβώς πρόγραμμα και, όταν νηστεύουμε, να τρώμε κρέας;
Οι πατέρες άρχισαν να χαμογελούν με την πρωτότυπη πράγματι ερώτηση: Γιατί να μη είναι νηστίσιμο το κρέας και αρτύσιμα τα φασόλια;
-Μη γελάτε συνεβούλευσε με σοβαρότητα ο Γέροντας. Το ερώτημα είναι πολύ αξιόλογο.
-Άκουσε παιδάκι μου. Εάν υποθέσουμε ότι έτσι απεφάσισαν οι Πατέρες, τότε όλοι μόνιμα θα «ενηστεύαμε» και ποτέ δεν θα «κατελύαμε».
Και αμέσως άρχισε να αναλύη γιατί η Εκκλησία τα όρισε κατ’ αυτόν τον τρόπο και όχι αντιστρόφως.
Με επιχειρήματα επεξηγούσε γιατί προς εξάσκηση πρέπει να καταλύομε τα πιο απλά και όχι τα πιο εύγευστα φαγητά.
Μετά ανέφερε και αρκετά επιχειρήματα με τα όποια εσυσχέτισε τη νηστεία με την πνευματική ανάβαση του ανθρώπου και με τη διανοητική πρόοδο δια της μελέτης.
- Το πολύ και καλό φαγητό, κατέληξε, δεν υποβοηθά ούτε εις την πνευματική ζωή ούτε και εις την ανάγνωση. Διότι κατά τους αρχαίους «πλατεία γαστήρ λεπτόν νουν ου τίκτει».
- Το πλήρες στομάχι με τερψιλαρύγγια φαγητά δεν επιτρέπει εις τον νου να χρησιμοποιή όλες του τις δυνάμεις και δυνατότητες. Η πολυφαγία εξασθενίζει τη βούληση μας. Τότε εκδηλώνουμε μειωμένη αντίσταση προς τις προκλήσεις του ποτού, του τσιγάρου, των ηδονών, της αμαρτίας και κάθε είδους διαφθοράς.
Έτσι ή συζήτηση έφθασε εις μεγάλο βάθος και με αρκετές προεκτάσεις!
Η άσκησης, η σωματική και η διανοητική, αποτελεί βασικό στοιχείο της προόδου του ανθρώπου. Ασφαλώς δε, ή λιτή διατροφή υποβοηθά σημαντικά αυτήν την άσκηση.
Εδώ υπογραμμίζουμε ότι η άσκησης δεν αποτελεί αυτοσκοπό, αλλά μέσο και μέθοδο ανόδου και προόδου του ανθρώπου πού είναι συνάμα διττής συνθέσεως, ήτοι χοϊκός και πνευματικός.
από το βιβλίο του Αρχιμ. Ιεροθέου Αργύρη : ΜΑΘΗΤΕΙΑ CΤΙC ΠΗΓΕC του π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ , εκδόσεις ΥΠΑΚΟΗ
