Έχεις σκεφτεί έστω για λίγο, γιατί ηρεμεί, γαληνεύει και συγκινείται η ψυχή μας, όταν προσκυνάμε το λείψανο ενός αγίου; Όταν κοινωνάμε το σώμα και το αίμα του Χριστού; Όταν τα χείλη μας λένε την ευχή;
Γιατί σε όλα αυτά κρύβεται ο ίδιος ο Θεός. Γιατί σου θυμίζουν που ανήκεις, ποιος είσαι, τι ήρθες να κάνει σε αυτή την γη και φάση ζωής. Μια βαθιά ανάμνηση αρχέγονη ξυπνά μέσα σου, μια φωνή σου ψιθυρίζει «από εδώ ήρθες, εδώ ανήκεις, εδώ θα έρθεις πάλι…». Η μνήμη του παραδείσου ποτέ δεν έφυγε από μέσα μας κι ας τον χάσαμε.
Κουβαλάμε μέσα μας όλους τους αιώνες και η ψυχή μας θυμάται την πρώτη εμπειρία ζεστασιάς, αγάπης και πληρότητας. Γι’ αυτό όπου βρούμε σημεία, χώρους, τρόπους, ανθρώπους, που μας θυμίζουν και φανερώνουν τον παράδεισο συγκινούμαστε, νιώθουμε σαν τον σπίτι μας και αναπαυόμαστε κοντά τους .
Τι άλλο από γεύσεις παραδείσου είναι μια ζεστή αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χαμόγελο, μια κουβέντα αποδοχής, μια όμορφη ανθρώπινη συντροφιά γεμάτη φως και χαρά, κοινωνία και μοίρασμα που σπάει την μοναξιά; Από τις μικρές χαρές πάμε στις μεγάλες, έλεγε ο άγιος Πορφύριος, εννοώντας ότι μονάχα εάν μάθουμε να χαιρόμαστε στα απλά και ανθρώπινα, θα χαρούμε στα ουράνια και πνευματικά.
Τις μεγάλες πνευματικές εμπειρίες θα τις ζήσουμε μονάχα εάν μάθουμε να λέμε “ευχαριστώ” και “δόξα σόι ο Θεός”, στην καθημερινότητα μας.
Τίποτε να μην υποτιμάμε, τίποτε να μην προσπερνάμε, όλα να τα βλέπουμε ως σταλαγματιές της αγάπης και παρουσίας του Θεού. Άλλωστε είναι ο Θεός που μέσα απ’ τα απλά και καθημερινά μας κλείνει το μάτι για τα μεγάλα και αιώνια που έρχονται.
π. Λίβυος
