Newsletter
Είναι κάτι μέρες που όλα κυλούν εύκολα, και μοιάζει όλες οι πόρτες να ανοίγουν στο πέρασμά σου, σαν να σε περίμεναν να σε καλωσορίσουν. Βρίσκεις το λεωφορείο αμέσως, ή εμφανίζεται το ταξί που ψάχνεις στο λεπτό, ή η εξυπηρέτηση στο τηλέφωνο με τον υπάλληλο γίνεται εύκολα, χωρίς νεύρα και ένταση.
Κι έρχεται ο Μάνος και σου δίνει πίσω 50 ευρώ που σου χρωστούσε από πέρυσι – πού το θυμήθηκε; το είχα ξεχάσει τελείως!- και χαμογελάς με τις ευχάριστες εκπλήξεις.
Και η κοπέλα που είδες στο μετρό και σου ‘σκασε ζεστό χαμόγελο, μετά από λίγους μήνες γίνεται η αρραβωνιαστικιά σου, και πάτε σοβαρά για γάμο!
Από ένα χαμόγελο στη στάση «άγιος Αντώνιος»!!
Τύχη; Δεν ξέρω, πάντως έγινε, και ήταν τέλειο!!
Είναι όμως και κάτι μέρες, ρε φίλε, που όλα τα ανάποδα πέφτουν επάνω σου, σα να σε έβαλαν στόχο τους όλα τα στραβά αυτού του κόσμου. Προβλήματα συνέχεια, το ένα μετά το άλλο. Σα να σε μούτζωσαν, σα να σε μάτιασαν, σα να τα ‘βαλε μαζί σου ο Θεός και όλοι οι άγιοι. Έτσι νιώθεις.
Δεν βάζουν καλοριφέρ στην πολυκατοικία, διότι δεν πληρώνουν τα κοινόχρηστα οι πιο πολλοί και δεν αγόρασαν πετρέλαιο. Έκλεψαν το ποδήλατο του γιου σου και δεν μπορεί να πάει εύκολα φροντιστήριο. Η πεθερά σου έσπασε το πόδι, και δεν μπορεί να κρατάει τα μωρά, διότι τώρα έγινε κι αυτή μωρό που θέλει φροντίδα όλη μέρα.
Πας σπίτι να προτείνεις στη γυναίκα σου να πάτε σινεμά και ξαφνικά σου λέει ότι θέλει διαζύγιο, διότι νιώθει πίεση και δεν αντέχει άλλο. Και το εννοεί! Έχει πάει ήδη στο δικηγόρο και ξεκίνησε τη διαδικασία. Και μένεις παγωτό.
Στη δουλειά ο συνάδελφος σού σπάει τα νεύρα με τις ειρωνείες του.
Η κοπέλα που έχεις βάλει στο μάτι εδώ και έξι μήνες, μαθαίνεις ότι καρδιοχτυπά για άλλον και τελικά καταλαβαίνεις ότι όλα τα like και οι καρδούλες που σου έκανε στο facebook ήταν μόνο φιλικά, και τρελαίνεσαι, στα όρια κατάθλιψης.
Κει που κάνεις το μεταπτυχιακό με όρεξη, ξυπνάς μια μέρα και δεν θέλεις τίποτα στη ζωή, βαριέσαι τα πάντα, τους πάντες, κυρίως εσένα τον ίδιο, τον εαυτό σου. Οι γονείς πληρώνουν και φωνάζουν και περιμένουν αποτελέσματα, ενώ εσύ πνίγεσαι απ’ το άγχος, ενώ το στομάχι σου γίνεται κόμπος.
Βρήκες μια υπέροχη κοπέλα, ζεις μαζί της 3 χρόνια και λίγο πριν το γάμο μαθαίνεις ότι είναι μυθομανής, και ότι τελικά δεν δούλευε στο σχολείο που σου έλεγε τόσο καιρό!! Μα καλά, πώς γίνεται; Κάθε μέρα έφευγε απ’ το σπίτι στις 7.30 και πήγαινε υποτίθεται σχολείο. Μέχρι και τριήμερη πήγε στην Κέρκυρα, και έπαιρνε τηλέφωνο από τον άη Σπυρίδωνα, ενώ ήταν στης μάνας της στην Καλλιθέα!! Άντε τώρα να παντρευτείς, να δεις χαρά! Δηλαδή, μια τρέλα.
Και εκεί που ετοιμάζεσαι να βαφτίσεις το παιδάκι σου, τρεις μέρες πριν, αρρωσταίνει με υψηλό πυρετό ο νονός και ο πεθερός σου. Ο παπάς προς το παρόν είναι καλά! Μα όλα πάνω σε μας θα πέσουνε; μου είπες.
Κι όταν ήρθε η πίτσα που περίμενες με τα τριμμένο λουκάνικο Καρδίτσας και το ψιλοκομμένο πράσο που δίνει τέλεια γλύκα, σε πήρανε τηλέφωνο απ’ τα επείγοντα, να πας στο νοσοκομείο, διότι πάτησε την κόρη σου αυτοκίνητο και κινδυνεύει σοβαρά. «Η πίτσα σας, σε ποιο όροφο είστε;»
Τι γίνεται για όλα αυτά;
Τίποτε.
Ποια η λύση; Δεν υπάρχει λύση.
Έτσι είναι η ζωή
Όλα συμβαίνουν. Σε όλους.
Και όλα περνάνε τελικά. Όσα περνάνε. Και όσα δεν περνάνε, τελικά και αυτά… περνάνε! Τελειώνουν.
Και αφήνουν άλλοτε στάχτες και συντρίμμια.
Άλλοτε δάκρυα που λάμπουν σα διαμάντια και σου σκάβουν την ψυχή και βγαίνει μια κρυμμένη ωραιότητα που αγνοούσες ότι έχεις.
Άλλοτε τρελαίνεσαι και το ρίχνεις στο ποτό, στα φάρμακα, τους ψυχιάτρους.
Άλλοτε βρίσκεις τον αληθινό Θεό, και έρχεσαι στα ίσια σου.
Άλλοτε βρίσκεις ένα Θεό της φαντασίας σου, και γίνεσαι πιο τρελός από πριν, μα σου αρέσει όλο αυτό το παραμύθι που ζεις και συνεχίζεις το δρόμο σου, ευτυχισμένος στην άγνοια της δυστυχίας σου, μα αγκαλιά με τον καινούργιο «Θεό» σου.
Γενικώς, ο καθένας κάτι κάνει και επιβιώνει και προχωρά και εξελίσσεται.
Διότι αυτό είναι το ωραίο με τη ζωή. Σε πάει μπροστά, όπως και να ‘χει!
Ζεις.
Ό, τι κι αν γίνει, τελικά θα πας πιο πέρα. Θα γίνουν βήματα, αλλαγές.
Είναι τόσο ζωντανή η ζωή, το μυστήριο αυτό το προωθητικό.
Αυτή η μυστήρια δύναμη του Θεού, που κάνει το μπουμπούκι να ανοίγει, και τις ρίζες να βαθαίνουν για να πιούν νερό, τις φακές που βάζουν τα παιδάκια στο κεσεδάκι το γιαούρτι, να σκάνε και να βγάζουν φύτρα.
Κάτι γίνεται πάντα. Και κει που λες, «αποκλείεται εγώ να το αντέξω αυτό», τελικά το αντέχεις!! Και λες «πώς μπορώ και ζω μετά από αυτό;;;!!!»
Θεέ μου, Σε ευχαριστώ για όλα!
Αυτό λέω στο τέλος.
Νηφαλιότητα, ψυχραιμία, προσευχή, αποδοχή.
Όλα γίνονται στην ώρα τους: Ωραία!
Η ζωή είναι ωραία!!!
Διότι είναι αυτή που είναι!
π. Ανδρέας Κονάνος
