Πρέπει να είσαι ερωτευμένος με τον Θεό για να αντέχεις τους έρωτες των ανθρώπων, ώστε να μπορείς να τους αποχωρίζεσαι και να τους χάνεις χωρίς στο τέλος να διαλύεσαι!
Αν καταλάβουμε την ενότητα μεταξύ μας και τον θάνατο που περιμένει όλους μας, θα πούμε: «Γιατί, ρε παιδιά, να μην αγαπήσουμε;» Οσο κι αν σε μίσησε ο άλλος, αγάπησέ τον. Τι θα πάθεις; Να σου πω τι θα πάθεις; Θα αγιάσεις! Αυτό είναι το μόνο περίεργο που θα πάθεις. Κακό δεν θα πάθεις. Αν αγαπήσεις, θα κοιμηθείς το βράδυ καλύτερα. Δοκίμασε το αντίθετο, δηλαδή να μην αγαπήσεις. Είπε ένας πνευματικός σε κάποιον που δεν ήθελε να μπει στη ζωή της αγάπης κι ήθελε να αντιδρά συνέχεια: «Εντάξει, παιδάκι μου, μην τσακωθούμε μεταξύ μας. Κάνε ό,τι θέλεις. Δοκίμασε να αντιπαθείς. Να μισείς. Να εκδικείσαι. Κι αν σε πιάσει ο ύπνος το βράδυ, πες μου!»
Αν η πίεσή σου ανεβεί, μη ρωτήσεις το γιατί. Αν το ζάχαρό σου χτυπήσει κόκκινο, μην πεις «γιατί». Ο λόγος είναι που δεν αγαπάς, δεν συγχωρείς ούτε δέχεσαι τον άλλον με κατανόηση. Το μυστικό είναι να πηγαίνεις στο βάθος της ψυχής του. Ετσι θα σωθούμε: αν αγαπάμε. Ολα αυτά, φυσικά, δεν γίνονται ακούγοντας απλώς μια εκπομπή ή διαβάζοντας ένα βιβλίο. Ούτε ακόμα κι αν την ξανακούσεις σε επανάληψη θα σωθείς. Ούτε κι αν την ξανακούς στο αυτοκίνητο.
Ξέρω ότι με αρκετούς κάνουμε παρέα στο αυτοκίνητο. Χαίρομαι που ‘μαι κι εγώ εκεί, δίπλα σου. Είναι εντυπωσιακό: σε συντροφεύω και είμαι τόσο κοντά σ’ εσένα και στα πράγματά σου. Ταξιδεύεις εσύ, ταξιδεύω κι εγώ. Τρέχει τ’ αυτοκίνητο, τρέχει και η φωνή μου μαζί σου. Κάθεσαι στο δωμάτιο και κοιτάς γύρω τα πράγματα, τα έπιπλα, το ταβάνι, διαβάζεις το βιβλίο τώρα και είμαι κι εγώ εκεί. Και κάνουμε παρέα. Τ’ ακούς τόσες φορές όλα αυτά. Τ’ ακούς συνέχεια. Συνεχείς επαναλήψεις, για να μην ξεχνιέσαι. Και παρακαλάς τον Θεό και λες: «Κύριέ μου, Σε παρακαλώ, δώσ’ μου τον πόθο της προκοπής και της προόδου. Δώσ’ μου μια ώθηση να αγαπήσω. Σε παρακαλώ. Μπες Εσύ μέσα μου. Γιατί “ο Θεός αγάπη εστί”. Αρα, Θεέ μου, δώσ’ μου την αγάπη Σου. Αρα, έλα μέσα Εσύ, που είσαι αγάπη. Και φέρε και το Αγιο Πνεύμα. Γιατί “ο καρπός του Πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη” και όλα τ’ άλλα». Η αγάπη είναι καρπός. Είναι αποτέλεσμα της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος. Δηλαδή, πρέπει να φυσήξει μέσα μας κάτι. Να φυσήξει μέσα μας η πνοή του Παρακλήτου. Να φυσήξει ένας αέρας, ένας άλλος αέρας, ώστε να μάθουμε ν’ αγαπάμε. Περίεργα πράγματα. Δεν γίνονται εύκολα. Σ’ αυτό το ύψος όμως μας κάλεσε ο Θεός. Θα ζήσουμε αρκετά χρόνια σ’ αυτό τον πλανήτη, με τη βοήθεια του Θεού.
Πέθανε σε μια φυλή της Αμερικής, εκεί όπου ζουν κάτι Ινδιάνοι, ο τελευταίος υπέργηρος, που ζούσε μέχρι πρόσφατα. Ηταν 104 ετών. Εφυγε κι αυτός. Ετσι θα φύγουμε κι εμείς μια ημέρα. Θα φύγουμε στα 99 μας, στα 103 μας χρόνια. Το λέω έτσι, για να ελπίζεις. Αν ζήσουμε μ’ αγάπη σ’ αυτή τη γη, τότε, όσα κι αν είναι τα χρόνια μας, όταν φύγουμε, θα ‘ναι σαν να φεύγει μια πνοή αγάπης απ’ τον κόσμο αυτό. Σκέψου να πεθάνεις έπειτα από πολλά πολλά χρόνια και να λένε στη γειτονιά σου ή στο σπίτι σου ή στο μοναστήρι σου – όπου κι αν βρίσκεσαι: «Α, έφυγε. Είχε αγάπη. Ωραίος άνθρωπος. Το πιο μεγάλο χάρισμά του ήταν η αγάπη». Αν λένε «νήστευε», καλό είναι κι αυτό. Αλλά και η νηστεία πρέπει να γίνεται από αγάπη. Να αγαπάς πρώτα και μετά να νηστεύεις. Από τον πολύ έρωτα του Θεού στερείσαι το φαγητό. Για να απολαύσεις Αυτόν. Κάνεις ελεημοσύνη. Κι αυτό από αγάπη θα γίνεται. Αν είσαι εγκρατής, κι αυτό από αγάπη θα γίνεται, διότι λέει: «Ερως έρωτι νικάται».
Πρέπει να είσαι ερωτευμένος με τον Θεό για να αντέχεις τους έρωτες των ανθρώπων και να τους αποχωρίζεσαι και να τους χάνεις χωρίς να διαλύεσαι.
*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Στο βάθος κήπος»
Από τον P. Andreas Konanos και την Ορθόδοξη Αλήθεια
Κάνε το σχόλιο σου