Είπε ένας Γέροντας…
Βλέπω τήν νεολαία σήμερα που κάνει τόσες αταξίες γιά νά απολαύσει ηδονές,
ενώ στήν πνευματική ζωή θά απολάμβανε Θείες ηδονές σέ μεγαλύτερο βαθμό. Θά έλεγε κανείς «μά καλά, μου λές γιά τόν Παράδεισο κ.λ.π., δέν ξέρουμε άν είναι ή δέν είναι».
Μά σέ αυτή τήν ζωή μπορεί νά ζεί κανείς ένα μέρος τής χαράς του Παραδείσου σέ μεγάλο βαθμό. Όχι ένα λεπτό, δέκα λεπτά, δέκα ημέρες καί ένα χρόνο, μά συνέχεια από εδώ νά ζεί μιά αγαλλίαση καί νά διερωτάται πολλές φορές άν υπάρχει κάτι καλύτερο στόν Παράδεισο από αυτό τό οποίο ζεί εδώ.
Σήμερα νομίζει ή νεολαία ότι απολαμβάνει κάτι. Μοιάζει πολύ μέ τά παιδιά τής πείνας που βρίσκανε αυτά πού πετούσανε οί στρατιώτες τής κατοχής καί τά γλείφανε καί νόμιζαν ότι απολάμβαναν κάτι, ενώ ήταν σάπιο.
Από τό βιβλίο: Αθωνικόν Γεροντικόν