Μπορεί τελικώς η Τουρκία να αποκλείσθηκε από το πρόγραμμα των μαχητικών F-35, αλλά είναι γεγονός ότι ο πρόεδρος Τραμπ εξαντλεί όλα τα περιθώρια για να αποτρέψει αμερικανικά πλήγματα κατά της Τουρκίας του Ερντογάν.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι σχέσεις Ουάσιγκτον-Άγκυρας να μετεωρίζονται τα τελευταία χρόνια μεταξύ μίας κεκαλυμμένης εχθρότητας και μίας τάσης επαναπροσέγγισης.
Η υπόθεση των S-400 έφερε τον κόμπο στο χτένι, με αποτέλεσμα να επικρατήσει στο αμερικανικό πολιτικό σύστημα το δόγμα “ή S-400 ή F-35”. Δεν οδήγησε, ωστόσο τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις στη ρήξη. Καθοριστικό ρόλο γι’ αυτό έπαιξε αναμφισβήτητα ο πρόεδρος Τραμπ, ο οποίος επανειλημμένως είχε φθάσει να δικαιολογήσει δημοσίως την αγορά του ρωσικού αντιαεροπορικού συστήματος από την Τουρκία.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι γιατί ο Τραμπ τηρεί αυτή τη στάση έναντι της Τουρκίας; Ποιος είναι ο λόγος που τον κάνει να είναι τόσο θετικός έναντι του Ερντογάν, όταν αυτός για χρόνια εμφανιζόταν σχεδόν αλαζονικός έναντι των ΗΠΑ; Προφανώς, η απάντηση δεν είναι ότι ο Τραμπ είναι παρανοϊκός, ή ότι η στάση του υπαγορεύεται απλώς από προσωπική συμπάθεια προς τον Τούρκο πρόεδρο.
Κάποιοι αποδίδουν τη στάση του στα προσωπικά επιχειρηματικά του συμφέροντα στην Τουρκία, άλλοι στη θεωρία ότι το καθεστώς Ερντογάν τον “έχει στο χέρι” και τον εκβιάζει και κάποιοι τρίτοι στο ότι ο Τραμπ θαυμάζει ειλικρινώς αυταρχικούς κι αποφασιστικούς ηγέτες τύπου Ερντογάν. Μπορεί τα τρία παραπάνω σενάρια να έχουν μικρότερη ή μεγαλύτερη βάση αληθείας, αλλά δεν αρκούν από μόνα τους να εξηγήσουν τη στάση του Αμερικανού προέδρου.
Επιστροφή στο δυτικό “μαντρί”….
Η συνέχεια του άρθρου στο slpress.gr (Πατήστε εδώ)
